Πέμπτη 8 Σεπτεμβρίου 2011

Δεξαμενές (αισθητηριακής) απομόνωσης


Ο Τζον Λίλι, ερευνητής στο εργαστήριο του Εθνικού Ινστιτούτου Πνευματικής Υγείας των Παρθένων Νήσων, επιχείρησε να περιορίσει τα εξωτερικά ερεθίσματα όσο το δυνατόν περισσότερο.
Έτσι σχεδίασε μια δεξαμενή απομόνωσης και το πείραμά του ξεκίνησε στα τέλη του 1954. Μέσα σε αυτή ανακάλυψε ότι το μυαλό χαλαρώνει και το άτομο ονειρεύεται, η συνείδησή του όμως είναι πάντα έτοιμη να αναλάβει δράση. Σημαντική ήταν η ανακάλυψη ότι η παραμονή στη δεξαμενή δημιουργεί είτε αίσθημα ευφορίας είτε φόβου. Κάπου βαθιά μέσα στο μυαλό μας βρίσκεται ένας μηχανισμός που δημιουργεί εσωτερικές εμπειρίες ανεξάρτητες από τον εξωτερικό κόσμο. Αυτό συμβαίνει όταν βρισκόμαστε σε κατάσταση βαθιάς φυσικής απομόνωσης, όπου το μυαλό δεν περνά σε κατάσταση ασυνειδησίας, άρα δεν σταματά. Αντιθέτως, δημιουργεί νέες εμπειρίες αξιοποιώντας τις αποθηκευμένες εντυπώσεις και μνήμες, γίνεται υπερδραστήριο και δημιουργικό. Αυτή ήταν η βασική ανακάλυψη που περιέγραψε ο Λίλι στις τρεις πρώτες σχετικές εκθέσεις του το 1956, 1957 και 1958.
Η δεξαμενή είναι μια στεγανή κοιλότητα που γεμίζει με ζεστά διαλύματα τόσο πυκνά, ώστε ακόμη και το πιο λεπτό άτομο επιπλέει μέσα της σε ύπτια στάση. Η άνωση εξουδετερώνει την επίδραση της βαρύτητας και δίνει στον επιπλέοντα την αίσθηση του αβαρούς. Η κοιλότητα είναι μαύρη και σιωπηλή. Με την απουσία εισερχόμενων αισθητηρίων ο επιπλέων νιώθει ελεύθερος και γαλήνιος. Συμπέρασμα των περισσοτέρων είναι ότι με αυτόν τον τρόπο ενισχύονται οι πνευματικές τους δεξιότητες.
Βραχυπρόθεσμη χρήση της μεθόδου της αισθητηριακής απομόνωσης φαίνεται ότι βοηθά στη χαλάρωση και το διαλογισμό αλλά η εκτεταμένη ή εξαναγκαστική χρήση της μπορεί να προκαλέσει αγχώδεις διαταραχές, ψευδαισθήσεις, παράξενες σκέψεις και κατάθλιψη.
Σε μεταγενέστερες μελέτες και πειράματα που διεξήχθησαν ανακαλύφθηκε ότι οι παραισθήσεις προκαλούνται από την αδυναμία του εγκεφάλου να εντοπίσει και να αναγνωρίσει την πηγή του ερεθίσματος, μια κατάσταση που ονομάζεται Faulty Source Monitoring.   

Πηγή: Focus, Wikipedia

Παρασκευή 2 Σεπτεμβρίου 2011

Το αινιγματικό χειρόγραφο Βόινιτς


Το χειρόγραφο Βόινιτς είναι ένα μυστηριώδες εικονογραφημένο βιβλίο με ακατανόητο περιεχόμενο. Θεωρείται ότι γράφτηκε πριν από αιώνες (400 έως 800 χρόνια περίπου) από κάποιον άγνωστο συγγραφέα, που χρησιμοποίησε ένα άγνωστο σύστημα γραφής και ακατανόητη γλώσσα.
Κατά τη διάρκεια της γνωστής ιστορίας του το χειρόγραφο αποτέλεσε αντικείμενο εντατικής μελέτης από πολλούς επαγγελματίες και ερασιτέχνες κρυπταναλυτές, μεταξύ των οποίων μερικοί από τους κορυφαίους Αμερικανούς και Βρετανούς αποκωδικοποιητές του Β' Παγκόσμιου Πόλεμου, κανείς τους όμως δεν κατάφερε να αποκρυπτογραφήσει έστω και μια λέξη. Αυτές οι επανειλημμένες αποτυχίες έχουν κάνει το χειρόγραφο Βόινιτς ξακουστό στην ιστορία της κρυπτογραφίας, έδωσαν όμως βάση και στην άποψη ότι το βιβλίο δεν είναι τίποτε περισσότερο από μια περίτεχνη απάτη, μια δίχως νόημα εναλλαγή τυχαίων χαρακτήρων.
Το βιβλίο είναι γνωστό με το όνομα του Πολωνοαμερικανού παλαιοπώλη βιβλίων Βίλφριντ Βόινιτς (Wilfrid Voynich), που το αγόρασε το 1912. Σήμερα βρίσκεται στη βιβλιοθήκη του πανεπιστημίου του Γέιλ καταλογογραφημένο ως αντικείμενο MS408 της Βιβλιοθήκης Σπανίων και Χειρογράφων «Beinecke». Η πρώτη αναπαραγωγή του κυκλοφόρησε το 2005.
Σύμφωνα με τις μέχρι τώρα εκτιμήσεις, το βιβλίο αρχικά αποτελείτο από 272 σελίδες περγαμηνής δεμένες σε 17 16σέλιδα. Σήμερα σώζονται γύρω στις 240 σελίδες, και ορισμένα κενά στην αρίθμησή τους (που έγινε μεταγενέστερα από τη συγγραφή του) δείχνουν ότι αρκετές σελίδες ήδη έλειπαν, όταν το απόκτησε ο Βόινιτς. Υπάρχουν επίσης ισχυρές ενδείξεις ότι σε κάποια στιγμή οι σελίδες του χειρογράφου αναδιευθετήθηκαν. Για τη δημιουργία του κειμένου και των εικόνων χρησιμοποιήθηκε πένα από φτερό και οι εικόνες χρωματίστηκαν με μπογιά (με κάπως άτεχνο τρόπο), πιθανώς αργότερα από τη δημιουργία τους.
Οι εικόνες του βιβλίου δε βοηθούν ιδιαίτερα στην κατανόηση του περιεχομένου, δείχνουν όμως ότι αποτελείται από έξι «ενότητες» με διαφορετικό αντικείμενο και στυλ: (Βοτανική, Αστρονομική, Βιολογική, Κοσμολογική, Φαρμακευτική, Συνταγές). Εκτός από την τελευταία ενότητα, που αποτελείται μόνο από κείμενο, σχεδόν κάθε σελίδα του βιβλίου περιέχει τουλάχιστον μια εικονογράφηση.
Το κείμενο έχει προφανώς γραφτεί από τα αριστερά προς τα δεξιά, με ένα κάπως ατημέλητο δεξί περιθώριο. Οι μεγάλες ενότητες χωρίζονται σε παραγράφους, που μερικές φορές σημαδεύονται από κουκκίδα στο αριστερό περιθώριο. Δεν υπάρχει εμφανής στίξη. Η σύνθεση ductus (λατ. ρημ. duco + carmen π.χ συνθέτω ποίημα) (η ταχύτητα, επιμέλεια και απόσταση των χαρακτήρων) ρέει στρωτά, όπως συμβαίνει όταν ο συγγραφέας καταλαβαίνει τι γράφει· το χειρόγραφο δίνει την εντύπωση ότι κάθε χαρακτήρας αποτυπώθηκε με τρόπο φυσικό, χωρίς προηγούμενη σκέψη.
Το κείμενο περιέχει πάνω από 170.000 διακριτές γλυφές, που συνήθως διαχωρίζονται από μικρά κενά. Οι περισσότερες γλυφές έχουν γραφεί με μια ή δυο κινήσεις της πένας. Αν και υπάρχει κάποια διαφωνία για το κατά πόσο οι γλυφές είναι διακριτές ή όχι, ένα «αλφάβητο» με 20-30 σύμβολα θα αρκούσε για να γραφεί όλο το κείμενο, με εξαίρεση ορισμένους «περίεργους» χαρακτήρες που εμφανίζονται μόνο μια ή δυο φορές.
Μεγαλύτερα κενά χωρίζουν το κείμενο σε περίπου 35.000 «λέξεις» που ποικίλλουν σε μέγεθος. Οι λέξεις μοιάζουν να ακολουθούν κάποιους φωνητικούς και ορθογραφικούς κανόνες. Για παράδειγμα, κάποιοι χαρακτήρες υπάρχουν σε όλες τις λέξεις (όπως τα φωνήεντα στα ελληνικά), κάποιοι χαρακτήρες ποτέ δεν γράφονται μετά από κάποιους άλλους, μερικοί μπορεί να είναι διπλοί ενώ άλλοι όχι.
Η στατιστική ανάλυση των λέξεων του κειμένου έδειξε ότι ακολουθούν την κατανομή μιας φυσικής γλώσσας. Για παράδειγμα, η συχνότητα των λέξεων ακολουθεί το νόμο του Ζιπφ και η εντροπία (περίπου 10 bits ανά λέξη) είναι παρόμοια με αυτή της αγγλικής ή της λατινικής γλώσσας. Μερικές λέξεις απαντώνται μόνο σε συγκεκριμένες ενότητες, ενώ άλλες σε ολόκληρο το χειρόγραφο. Υπάρχουν ελάχιστες επαναλήψεις στις «λεζάντες» που συνοδεύουν τις εικόνες. Στη "βοτανική" ενότητα, η πρώτη λέξη κάθε σελίδας συναντάται μόνο στη συγκεκριμένη σελίδα και μπορεί να είναι το όνομα του φυτού.
Από την άλλη, η «γλώσσα» του χειρόγραφου έχει αρκετές διαφορές με τις ευρωπαϊκές γλώσσες. Για παράδειγμα, δεν υπάρχουν λέξεις με περισσότερα από δέκα «γράμματα», ενώ υπάρχουν λίγες λέξεις με ένα ή δυο γράμματα. Η κατανομή των γραμμάτων μέσα στις λέξεις είναι επίσης κάπως περίεργη: κάποιοι χαρακτήρες υπάρχουν μόνο στην αρχή των λέξεων, κάποιοι μόνο στο τέλος, και άλλοι μόνο στη μέση-μια κατανομή που απαντάται στα αραβικά, αλλά όχι στο Ρωμαϊκό, Ελληνικό ή Κυριλλικό αλφάβητο (πρέπει να σημειωθεί πάντως ότι το (τελικό) σίγμα γράφεται στα ελληνικά με διαφορετική μορφή όταν είναι στο τέλος μιας λέξης. Όμοια, ακόμα και στα αγγλικά τα κεφαλαία γράμματα, που συνήθως βρίσκονται μόνο στην αρχή των λέξεων, μπορεί να διαφέρουν δραματικά από τα αντίστοιχα μικρά).
Οι επαναλήψεις των λέξεων φαίνονται πιο συχνές απ' ό,τι στις ευρωπαϊκές γλώσσες: υπάρχουν περιπτώσεις όπου μια λέξη εμφανίζεται μέχρι και τρεις φορές στη σειρά. Λέξεις που διαφέρουν μόνο κατά ένα γράμμα, επίσης, επαναλαμβάνονται με ασυνήθιστη συχνότητα.
Υπάρχουν μόνο λίγες λέξεις στο χειρόγραφο γραμμένες σε κάτι που μοιάζει με Λατινική γραφή. Στην τελευταία σελίδα υπάρχουν τέσσερις γραμμές κειμένου, γραμμένες με (κάπως παραμορφωμένα) λατινικά γράμματα, εκτός από δυο λέξεις που είναι στην γραφή του υπόλοιπου κειμένου. Το κείμενο των γραμμών αυτών μοιάζει με τα Ευρωπαϊκά αλφάβητα του 15ου αιώνα, αλλά οι λέξεις δε βγάζουν νόημα σε καμία γλώσσα. Επίσης, σε μια σειρά διαγραμμάτων στην «αστρονομική» ενότητα τα ονόματα δέκα μηνών (Μάρτη έως Δεκέμβρη) είναι γραμμένα στο Λατινικό σύστημα, με ορθογραφία που παραπέμπει στις μεσαιωνικές γλώσσες της Γαλλίας ή της Ιβηρικής χερσονήσου. Όμως δεν είναι γνωστό αν αυτά τα ψίχουλα Λατινικής γραφής ήταν μέρος του αρχικού κειμένου ή προστέθηκαν αργότερα.
Η ιστορία του χειρόγραφου είναι ακόμα γεμάτη κενά, ειδικά σε ό,τι αφορά στις απαρχές της. Από τη στιγμή που το αλφάβητο δεν ανήκει σε καμιά γνωστή γλώσσα και το κείμενο δεν έχει αποκρυπτογραφηθεί, η μόνη χρήσιμη πληροφορία για την προέλευση και την ηλικία του βιβλίου είναι οι εικόνες - ειδικά τα ρούχα και οι κομμώσεις των ανθρώπων που εικονίζονται, και ένα-δυο κάστρα που περιλαμβάνονται στα διαγράμματα. Όλα αυτά είναι Ευρωπαϊκά και βασισμένοι σε αυτές τις ενδείξεις, οι περισσότεροι ειδικοί χρονολογούν το χειρόγραφο μεταξύ του 1450 και του 1520. Η εκτίμηση αυτή υποστηρίζεται από άλλες, δευτερεύουσες ενδείξεις.
Ο πρώτος γνωστός ιδιοκτήτης του χειρόγραφου ήταν ο Γκέοργκ Μπάρες (Georg BareschΚίρχερ, ένας Ιησουίτης λόγιος από το Κολλέτζιο Ρομάνο της Ρώμης είχε εκδώσει ένα λεξικό της Κοπτικής γλώσσας (Αιθιοπικά) και είχε "αποκρυπτογραφήσει" τα Αιγυπτιακά ιερογλυφικά, του έστειλε (δυο φορές) ένα μικρό αντιγραμμένο τμήμα του χειρόγραφου ρωτώντας τον τη γνώμη του. Το γράμμα του 1639 προς τον Κίρχερ, που εντοπίστηκε πρόσφατα, είναι η πιο παλιά αναφορά στο χειρόγραφο που έχει βρεθεί μέχρι σήμερα.
Δεν είναι γνωστό αν ο Κίρχερ απάντησε στο ερώτημα του Μπάρες, αλλά κατά τα φαινόμενα ενδιαφέρθηκε αρκετά, ώστε να προσπαθήσει να αποκτήσει το βιβλίο, το οποίο ο Μπάρες αρνήθηκε να του δώσει. Όταν ο Μπάρες πέθανε, το χειρόγραφο πέρασε στην κατοχή του φίλου του Γιάν Μάρτσι, τότε πρύτανη του πανεπιστημίου του Καρόλου στην Πράγα. Αυτός με τη σειρά του έστειλε το βιβλίο στον Κίρχερ, με τον οποίο διατηρούσε μακρόχρονη φιλική σχέση και αλληλογραφία. Το γράμμα του Μάρτσι που συνόδευε το χειρόγραφο αποτελεί ακόμα και τώρα μέρος του βιβλίου.
Τα ίχνη του βιβλίου χάνονται για τα επόμενα 200 χρόνια, αλλά κατά πάσα πιθανότητα διατηρήθηκε, μαζί με την αλληλογραφία του Κίρχερ, στη βιβλιοθήκη του Κολέτζιο Ρομάνο. Μάλλον έμεινε εκεί μέχρις ότου τα στρατεύματα του Βίκτωρα Εμμανουήλ κυρίευσαν τη Ρώμη το 1870 και την προσάρτησαν στο ιταλικό βασίλειο. Η νέα ιταλική κυβέρνηση αποφάσισε να δημεύσει αρκετά περιουσιακά στοιχεία της εκκλησίας, ανάμεσα στα οποία και τη βιβλιοθήκη του Κολεγίου. Σύμφωνα με τις έρευνες του Χαβιέ Τσεκάλντι και άλλων, λίγο πριν να συμβεί αυτό πολλά βιβλία από τη βιβλιοθήκη του πανεπιστήμιου μεταφέρθηκαν στις προσωπικές βιβλιοθήκες των ακαδημαϊκών, που εξαιρούνταν από τη δήμευση. Η αλληλογραφία του Κίρχερ ήταν ανάμεσα σε αυτά τα βιβλία και προφανώς και το χειρόγραφο Βόινιτς, καθώς ακόμα φέρει τον αριθμό καταλόγου της βιβλιοθήκης του Πίετερ Μπεξ (Pieter Beckx), επικεφαλής των Ιησουιτών και πρύτανη του Πανεπιστήμιου εκείνη την εποχή.
Η προσωπική βιβλιοθήκη του Μπεξ μεταφέρθηκε στη Βίλλα Φρασκάτι, μια μεγάλη αγροικία κοντά στη Ρώμη που είχαν αγοράσει οι Ιησουίτες το 1866 και στέγαζε τη διοίκηση του Ιησουιτικού Κολλέτζιο Γκισλέρι.
Γύρω στα 1912 το Κολλέτζιο Ρομάνο είχε οικονομικές δυσκολίες και αποφάσισε να πουλήσει (κάτω από άκρα μυστικότητα) μερικά από τα περιουσιακά του στοιχεία. Ο Βίλφριντ Βόινιτς αγόρασε 30 χειρόγραφα, ανάμεσα στα οποία και εκείνο που σήμερα είναι γνωστό με το όνομά του. Το 1930, μετά τον θάνατό του, το χειρόγραφο κληρονόμησε η χήρα του, συγγραφέας Έθελ Λίλιαν Βόινιτς. Εκείνη πέθανε το 1960, αφήνοντας το χειρόγραφο στη φίλη της Αν Νιλ. Το 1961 η Νιλ πούλησε το βιβλίο στον παλαιοπώλη βιβλίων Χανς Κράους, ο οποίος, μη μπορώντας να βρει αγοραστή, δώρισε το χειρόγραφο στο Πανεπιστήμιο του Γέιλ το 1969.
Απάτη;
Τα περίεργα χαρακτηριστικά του κειμένου (όπως οι διπλές και τριπλές λέξεις), το ύποπτο περιεχόμενο των εικονογραφήσεων (όπως τα "συγκολλημένα" φυτά), η απουσία ιστορικών αναφορών και σθεναρή αντίστασή του στις προσπάθειες αποκωδικοποίησης έχουν οδηγήσει πολλούς στο συμπέρασμα ότι το χειρόγραφο μπορεί να είναι απάτη.
Το 2003, ο επιστήμονας της πληροφορικής Γκόρντον Ραγκ (Gordon Rugg) έδειξε ότι μπορούσε να κατασκευάσει κείμενο παρόμοιο με αυτό του χειρόγραφου, χρησιμοποιώντας πίνακες με προθέματα, θέματα και καταλήξεις λέξεων που επιλέγονταν και συνδυάζονταν με ένα διάτρητο χάρτινο πλαίσιο. Ο μηχανισμός αυτός, γνωστός σαν πλέγμα Κάρνταν (Cardan grille), εφευρέθηκε γύρω στα 1550 ως εργαλείο κρυπτογράφησης, λίγο μεταγενέστερα αλλά πάντως την ίδια εποχή με την εκτιμώμενη χρονολογία δημιουργίας του χειρόγραφου. Μερικοί όμως ισχυρίζονται ότι από τη στιγμή που τα ψευδοκείμενα που δημιούργησε στα πειράματά του ο Ραγκ δεν έχουν τις ίδιες λέξεις και την ίδια στατιστική με το χειρόγραφο Βόινιτς, η ομοιότητά τους με τα "Βοϊνιτσιανά" είναι επιφανειακή.
Το κύριο επιχείρημα για την αυθεντικότητα του κειμένου είναι γενικά ότι το χειρόγραφο είναι πολύ περίπλοκο για να κατασκευάστηκε με σκοπό την εξαπάτηση. Όπως αναφέρθηκε, πολλοί σοβαροί γλωσσολόγοι και ιστορικοί έχουν διαπιστώσει ότι το χειρόγραφο είναι πολύ περίπλοκο και ενδιαφέρον. Οι απάτες, ειδικά εκείνης της εποχής, τείνουν να είναι άτεχνες και χοντροκομμένες. Αν το χειρόγραφο είναι όντως απάτη, είναι παρόλα αυτά μια πολύ περίτεχνη απάτη, και το ερώτημα του γιατί δημιουργήθηκε παραμένει σε κάθε περίπτωση αναπάντητο. Οι μελετητές γλωσσών έχουν επισημάνει ότι το χειρόγραφο διαθέτει ορισμένες στατιστικές λέξεων που απαντώνται στις φυσικές γλώσσες, και τις οποίες δεν έχει, γενικά, το τυχαία δημιουργημένο κείμενο. Από την άλλη, κάποιες έρευνες δείχνουν ότι το τυχαίο κείμενο μπορεί να παρουσιάσει τέτοια χαρακτηριστικά. Όπως κι ο ίδιος ο Ραγκ παραδέχεται, η δυνατότητα κατασκευής ενός τέτοιου χειρογράφου με τεχνικές εκείνης της εποχής δεν σημαίνει απαραίτητα ότι το ίδιο το χειρόγραφο Βόινιτς είναι απάτη. Ούτε είναι αδύνατο, αν και όχι πολύ πιθανό, το τυχαίο κείμενο να παρουσιάζει κάποια στατιστική ομοιότητα με τις φυσικές γλώσσες. Έτσι, καμία από αυτές τις δυο θέσεις δεν μπορούμε να πούμε ότι κλείνει το θέμα.
Το Απρίλιο του 2007, μια μελέτη του αυστριακού ερευνητή Αντρέας Τσίνερ (Andreas Schinner) που εκδόθηκε στο Cryptologia υποστήριξε την υπόθεση της απάτης. Ο Τσίνερ θεώρησε πως απέδειξε ότι οι στατιστικές ιδιότητες του κειμένου του χειρογράφου ήταν ασυνάρτητες φράσεις που παρήχθησαν από μία ημιστοχαστική μέθοδο σαν και αυτή που περιέγραψε ο Ραγκ. Ωστόσο, η σύγκρισή του είναι έγκυρη μόνο για κείμενα γραμμένα σε ευρωπαϊκές γλώσσες ή κείμενα κρυπτογραφημένα δι' απλής αντικατάστασης και όχι για την ιδιαίτερα σύνθετη κρυπτογραφική μέθοδο του χειρογράφου, αν υφίσταται βεβαίως κάτι τέτοιο.
Στα τέλη του 2007 ο Κλωντ Μαρτάν (Claude Martin) ισχυρίστηκε επίσης ότι το χειρόγραφο είναι απάτη στηριγμένη σε αλγόριθμο για αναγραμματισμό. Παρόλο που μια τέτοια μέθοδος θα μπορούσε να παράγει κείμενο παρόμοιο με αυτό του χειρογράφου, δεν εξηγεί ικανοποιητικά γιατί θα έπρεπε να χρησιμοποιηθεί μια τόσο δύσκολη και χρονοβόρα μέθοδος για μια απάτη, συν το γεγονός ότι τέτοια μέθοδος δε χρησιμοποιείτο κατά τον μεσαίωνα. Σε αυτή την περίπτωση το σημαντικότερο πιθανώς είναι ότι ο Μαρτάν αποφεύγει να εκθέσει τη λογική επαγωγή που τον οδήγησε σε αυτό το συμπέρασμα.




Πηγή: Wikipedia, voynich.nu

Τετάρτη 24 Αυγούστου 2011

Τεχνητή ζωή


Ερευνητές από το Πανεπιστήμιο του Κέιμπριτζ δημιούργησαν για πρώτη φορά ζώο το οποίο περιέχει τεχνητές πληροφορίες στον γενετικό του κώδικα! Το επίτευγμα που δημοσιεύεται στο επιστημονικό περιοδικό της Αμερικανικής Εταιρείας Χημικών αναμένεται να ανοίξει τον δρόμο στους βιολόγους ώστε να έχουν πλήρη έλεγχο των μορίων από τα οποία αποτελούνται οι ζωντανοί οργανισμοί.
Η ερευνητική ομάδα χρησιμοποίησε νηματώδεις σκώληκες του είδους Caenorhabditis elegens – ο C. Elegans που έχει μήκος μόνο ενός χιλιοστού και αποτελείται από περίπου χίλια κύτταρα αποτελεί ένα από τα πιο αγαπημένα πειραματικά μοντέλα των επιστημόνων.

Επέκταση» του γενετικού κώδικα
Η διαφορά των C. elegans …εργαστηρίου σε σύγκριση με τους φυσιολογικούς έγκειται στο ότι ο γενετικός κώδικάς τους έχει «επεκταθεί» ώστε να συνθέτει βιολογικά μόρια που δεν είναι γνωστά στον φυσικό κόσμο.
Στους ζωντανούς οργανισμούς τα γονίδια είναι εκείνα που τους επιτρέπουν να συνθέτουν το βιολογικό «οπλοστάσιό» τους, δηλαδή τα μόρια των πρωτεϊνών με βάση απλούστερους δομικούς λίθους που ονομάζονται αμινοξέα. Μόλις 20 αμινοξέα τα οποία δημιουργούν συνδυασμούς μεταξύ τους αποτελούν τη βάση των δεκάδων χιλιάδων πρωτεϊνών οι οποίες είναι απαραίτητες για την ύπαρξη και τη διατήρηση της ζωής.
Τώρα ο Σεμπάστιαν Γκρέις και ο Τζέισον Τσιν από το Πανεπιστήμιο του Κέμπριτζ τροποποίησαν το γενετικό «οπλοστάσιο» του νηματώδη σκώληκα ώστε να περιέχει ένα 21ο αμινοξύ το οποίο δεν υπάρχει στη φύση.

Πρωτεΐνες κατά παραγγελία
Σύμφωνα με τον δρα Τσιν ο οποίος εργάζεται στο Εργαστήριο Μοριακής Βιολογίας του Κέιμπριτζ (πρόκειται για το ίδιο εργαστήριο στο οποίο ο Φράνσις Κρικ και ο Τζέιμς Γουάτσον ανακάλυψαν για πρώτη φορά τη διπλή έλικα του DNA) η νέα τεχνική μπορεί να οδηγήσει σε δημιουργία πρωτεϊνών κατά παραγγελία οι οποίες θα βρίσκονται υπό τον απόλυτο έλεγχο του ανθρώπου.
Η νέα εξέλιξη βασίζεται σε πολυετή έρευνα η οποία ξεκίνησε στο Ερευνητικό Ινστιτούτο Σκριπς στη Λα Χόγια των ΗΠΑ όπου ο δρ Τσιν εργαζόταν πριν από 10 χρόνια. Στο αμερικανικό Ινστιτούτο αναπτύχθηκαν τεχνικές οι οποίες είχαν οδηγήσει στη δημιουργία ενός βακτηρίου – συγκεκριμένα του E.coli – το οποίο περιείχε τεχνητές πληροφορίες στον γενετικό του κώδικα. Ωστόσο δεν είχε ποτέ επιτευχθεί κάτι αντίστοιχο σε ένα ολόκληρο ζώο.

Εφαρμογή σε πολλά ζώα
Οι ερευνητές εκτιμούν ότι η μέθοδος θα μπορούσε να εφαρμοστεί σε μια ευρεία γκάμα ζώων. Ο δρ Τσιν σημειώνει ότι οποιοδήποτε τεχνητό αμινοξύ θα είναι δυνατόν να επιλέγεται ώστε να διαθέτει συγκεκριμένες ιδιότητες ανάλογα με τη βούληση των επιστημόνων. Τα ειδικά σχεδιασμένα αυτά αμινοξέα θα μπορούν να ελέγχονται μέσω του φωτός.
Το επόμενο βήμα για την ερευνητική ομάδα είναι η διεξαγωγή μιας λεπτομερούς μελέτης στα νευρικά κύτταρα του εγκεφάλου του C. Elegans. Στόχος των επιστημόνων θα είναι να ενεργοποιούν και να απενεργοποιούν συγκεκριμένους νευρώνες ανάλογα με την επιθυμία τους με χρήση μικροσκοπικών ακτινών λέιζερ.

Πηγή: Το Βήμα

Σάββατο 6 Αυγούστου 2011

Δεν είχε δακτυλικά αποτυπώματα


Η υπόθεση ξεκίνησε το 2007, όταν μια Ελβετίδα που μόλις είχε φτάσει στις ΗΠΑ…
άφησε άφωνους τους υπαλλήλους στον έλεγχο διαβατηρίων...
τα χέρια της δεν είχαν καθόλου δακτυλικά αποτυπώματα. Τέσσερα χρόνια μετά, Ισραηλινοί ερευνητές ανακοίνωσαν ότι μάλλον βρήκαν την απάντηση σε μια εξαιρετικά σπάνια μετάλλαξη. 
O Δρ Έλι Σπρέχερ, καθηγητής Δερματολογίας στο Ιατρικό Κέντρο «Σουράσκι» του Τελ Αβίβ, διαπίστωσε ότι η... 
νεαρή ασθενής πάσχει από μια διαταραχή που ονομάζεται «αδερματογλυφία».
Ο ίδιος, πάντως, προτιμά να την αποκαλεί «νόσο καθυστέρησης της μετανάστευσης», δεδομένου ότι οι πάσχοντες δυσκολεύονται να ταξιδέψουν σε ξένες χώρες. 
Η Ελβετίδα ασθενής είναι μέλος μίας από τις μόλις τέσσερις οικογένειες στις οποίες έχει καταγραφεί επίσημα το παράξενο φαινόμενο. 
Οι γενετικές εξετάσεις στην ίδια και στην οικογένειά της αρχικά δεν αποκάλυψαν κανένα πρόβλημα, αναφέρει η ομάδα του Δρ Σπρέχερ στο American Journal of Human Genetics. 
Μια προσεκτικότερη εξέταση, όμως, αποκάλυψε τελικά μια μετάλλαξη σε ένα γονίδιο που ονομάζεται SMARCAD1. 
Η μετάλλαξη ήταν δύσκολο να ανακαλυφθεί επειδή δεν βρίσκεται στις περιοχές του γονιδίου που περιέχουν πληροφορία για τη σύνθεση της αντίστοιχης πρωτεΐνης. Αντίθετα, βρισκόταν σε μια περιοχή που ρυθμίζει τη σύνθεση της πρωτεΐνης αποκόπτοντας τα περιττά τμήματα DNA (μια διαδικασία γνωστή ως μάτισμα). 
Η φυσιολογική λειτουργία του SMARCAD1 παραμένει εντελώς άγνωστη. Δεδομένου όμως ότι το γονίδιο εκφράζεται μόνο στο δέρμα των χεριών, οι ερευνητές εικάζουν ότι βοηθά τα κύτταρα του δέρματος να «διπλώνουν» το ένα πάνω στο άλλο στη διάρκεια της εμβρυακής ανάπτυξης. 
Όλα αυτά, βέβαια, θα ήταν δύσκολο να εξηγηθούν στους υπάλληλους του αεροδρομίου... 
Ίσως η Ελβετίδα ασθενής θα έπρεπε να παίρνει μαζί της την επιστημονική δημοσίευση όποτε ταξιδεύει στο εξωτερικό. 


Πηγή: 24wro.blogspot.com

Παρασκευή 5 Αυγούστου 2011

Νοστράδαμος


Ο Μισέλ ντε Νοστρεντάμ ή απλά Νοστράδαμος (γαλ. Michel de Nostredame, λατ. Nostradamus) ήταν ένας Γάλλος φαρμακοποιός και φημισμένος μάντης, ο οποίος είχε εκδώσει συλλογές προφητειών που έγιναν παγκοσμίως γνωστές έκτοτε. Είναι περισσότερο γνωστός για το βιβλίο του Les Propheties (Οι Προφητείες), η πρώτη έκδοση του οποίου εμφανίστηκε το 1555 και από τότε έχει δημιουργήσει ένα φανατικό κοινό του, το οποίο του αποδίδει την πρόβλεψη πολλών μεγάλων ιστορικών γεγονότων.
Αντιθέτως, οι περισσότερες ακαδημαϊκές πηγές υπογραμμίζουν πως ο συσχετισμός μεταξύ παγκόσμιων γεγονότων και τετράστιχων του Νοστράδαμου είναι είτε κυρίως προϊόν λανθασμένων ερμηνειών και μεταφράσεων, συχνά ηθελημένων, είτε πολύ ισχνός, ώστε να μπορεί να τεκμηριώσει την πραγματική ικανότητα πρόβλεψης του δημιουργού τους. Επιπλέον, δεν υπάρχει απόδειξη ότι ποτέ κάποιος έχει ερμηνεύσει τόσο ενδελεχώς κάποιο από τα τετράστιχα του Νοστράδαμου, ώστε να "προλάβει" κάποιο γεγονός πριν αυτό λάβει χώρα.
Ωστόσο, αμείωτο παραμένει το ενδιαφέρον για το έργο και τη ζωή αυτού του εκπροσώπου της γαλλικής Αναγέννησης, με μεγάλη επιρροή στη σύγχρονη κουλτούρα. Οι προφητείες του έχουν συχνά ταυτιστεί με τα αποτελέσματα του λεγόμενου Κώδικα της Βίβλου, αλλά και άλλων φερόμενων ως προφητικών έργων.
Ο Μισέλ ντε Νοστρεντάμ γεννήθηκε στις 14 ή 21 Δεκεμβρίου 1503 στο Σεν Ρεμί της Προβηγκίας στη νότια Γαλλία και είχε τουλάχιστον άλλα 9 αδέρφια. Η οικογένεια του πατέρα του ήταν Εβραίοι, αλλά ο παππούς του Μισέλ ασπάστηκε τον καθολικισμό περίπου το 1455 και άλλαξε το όνομά του σε Πιέρ Νοστρεντάμ. Λίγα είναι γνωστά για την παιδική του ηλικία.
Όταν ήταν 15 ετών, ο νεαρός Νοστράδαμος μπήκε για σπουδές στο Πανεπιστήμιο της Αβινιόν, ωστόσο μετά από ένα χρόνο αναγκάστηκε να εγκαταλείψει την πόλη, όταν το Πανεπιστήμιο έκλεισε λόγω της εξάπλωσης της Μαύρης Πανώλης. Σύμφωνα με τον ίδιο, ταξίδεψε στην ύπαιθρο από το 1521 και για οκτώ χρόνια, μελετώντας τη θεραπεία μέσω βοτάνων. Το 1529, μετά από κάποια χρόνια ως φαρμακοτρίφτης, εισήχθη στο Πανεπιστήμιο του Μονπελιέ για σπουδές στην ιατρική, ωστόσο αποπέμφθηκε λόγω της πρότερης ιδιότητάς του, χειρωνακτικής εργασίας που αποκλειόταν από τους πανεπιστημιακούς νόμους. Ωστόσο, κάποιοι αργότερα τον αποκαλούσαν Δόκτορα.
Μετά την αποπομπή του, ο Νοστράδαμος συνέχισε να δουλεύει, μάλλον διατηρώντας την ιδιότητά του, και έγινε γνωστός για τη δημιουργία ενός "χαπιού από ρόδο" που φερόταν να προστατεύει από την πανώλη.
Το 1531, ο Νοστράδαμος προσκλήθηκε στην πόλη Αζάν από τον αναγεννησιακό λόγιο Julius Caesar Scaliger. Εκεί, παντρεύτηκε και απέκτησε δύο παιδιά. Το 1534, η οικογένειά του πέθανε, πιθανότατα από τη βουβωνική πανώλη, και ο Νοστράδαμος συνέχισε τα ταξίδια του στη Γαλλία και ίσως στην Ιταλία.
Κατά την επιστροφή του το 1545, συνέδραμε τον ιατρό Λουί Σερ στην καταπολέμηση κρούσματος πανώλης στη Μασσαλία και, στη συνέχεια, στην πόλη του, Σαλόν-ντε-Προβάνς, και στην πρωτεύουσα Αιξ-αν-Προβάνς. Τελικά, το 1547 εγκαταστάθηκε στη Σαλόν-ντε-Προβάνς, στην κατοικία που υφίσταται μέχρι σήμερα, και παντρεύτηκε μια πλούσια χήρα ονόματι Αν Πονσάρντ, με την οποία απέκτησε τρεις γιους και τρεις κόρες.
Ύστερα από δεύτερο ταξίδι στην Ιταλία, ο Νοστράδαμος άρχισε να απομακρύνεται από την Ιατρική και να προσεγγίζει τον αποκρυφισμό. Ακολουθώντας τη "μόδα" της εποχής, έγραψε ένα αλμανάκ για το 1550, χρησιμοποιώντας για πρώτη φορά το Νοστράδαμος, εκλατινισμένη μορφή του Νοστρεντάμ. Ενθαρρυμένος από την επιτυχία της έκδοσης αυτής, αποφάσισε να γράφει ετησίως ένα και περισσότερα αλμανάκ. Όλα μαζί, λέγεται ότι περιείχαν τουλάχιστον 6.338 προφητείες και 11 ετήσια ημερολόγια, τα οποία είχαν αρχική ημερομηνία την 1η Ιανουαρίου και όχι το Μάρτιο.
Κυρίως γι' αυτό το λόγο, ευγενείς κι άλλες επιφανείς προσωπικότητες σύντομα άρχισαν να ζητούν ψυχικές συμβουλές και ωροσκόπια από το Νοστράδαμο. Ωστόσο, δε σχεδίαζε ο ίδιος τους "γενέθλιους χάρτες" τους, όπως κάποιος αστρολόγος, αλλά τους ζητούσε: όταν αναγκαζόταν να το κάνει, τα αποτελέσματά του συχνά ήταν λανθασμένα.
Κάποια χρονική στιγμή, ξεκίνησε να γράφει ένα βιβλίο χιλίων περίπου γαλλικών τετράστιχων, τα οποία αποτελούν το μεγαλύτερο τμήμα των αχρονολόγητων προφητειών για τις οποίες είναι διάσημος μέχρι σήμερα. Νιώθοντας εκτεθειμένος απέναντι στο φανατικό θρησκευτικό κοινό, επινόησε μια μέθοδο για να αποκρύψει τη σημασία τους, χρησιμοποιώντας περίεργη αλλαγμένη σύνταξη, λογοπαίγνια κι ένα μείγμα γλωσσών, όπως αρχαία ελληνικά, ιταλικά, λατινικά και προβενσάλ.
Για τεχνικούς λόγους σχετικά με την έκδοσή τους σε τρεις τόμους, τα τελευταία 58 τετράστιχα του έβδομου "Αιώνα" δεν έχουν σωθεί σε καμιά υπάρχουσα έκδοση.
Τα τετράστιχα εκδόθηκαν σε ένα βιβλίο με τίτλο Les Propheties (Οι Προφητείες) και έγιναν δεκτά με ποικίλες αντιδράσεις. Κάποιοι πίστευαν ότι ο Νοστράδαμος ήταν υπηρέτης του Διαβόλου, απατεώνας ή τρελός, ενώ μέλη της ελίτ κοινωνίας της εποχής θεωρούσαν ότι τα τετράστιχά του ήταν θεόπνευστες προφητείες, βάσει των πηγών που ισχυριζόταν ότι χρησιμοποιούσε ο Νοστράδαμος.
Από τους μεγαλύτερους θαυμαστές του Νοστράδαμου ήταν η Αικατερίνη των Μεδίκων, βασίλισσα του Βασιλιά Ερρίκου Β' της Γαλλίας. Όταν είχε διαβάσει τα αλμανάκ του, το 1555, στα οποία υπαινισσόταν ανώνυμες απειλές εναντίον της βασιλικής οικογένειας, Η Αικατερίνη τον κάλεσε στο Παρίσι να εξηγήσει τα τετράστιχα και να σχεδιάσει τα ωροσκόπια των παιδιών της. Ο Νοστράδαμος ήταν υπό το φόβο του αποκεφαλισμού, αλλά μέχρι το θάνατό του το 1566, η Αικατερίνη τον έκανε Σύμβουλο και επίσημο βασιλικό Ιατρό.
Τα Αλμανάκ του ήταν σίγουρα από τα πιο δημοφιλή έργα του: τα εξέδιδε ετησίως από το 1550 ως το θάνατό του.
Στις Προφητείες του, ο Νοστράδαμος συγκέντρωσε συλλογές σημαντικών και μακροχρόνιων προβλέψεών του. Ο πρώτος τόμος εκδόθηκε το 1555, ο δεύτερος το 1557 (με 289 πρόσθετα τετράστιχα) και η τρίτη έκδοση λέγεται πως βγήκε με 300 νέα τετράστιχα το 1558, αλλά στις μέρες μας σώζεται μονάχα ως τμήμα στην μεταθανάτια έκδοση που περιλαμβάνει τα Άπαντα του Νοστράδαμου, το 1568.
Ο Νοστράδαμος δεν ήταν μόνο μάντης, αλλά και επαγγελματίας θεραπευτής. Είναι γνωστό πως έγραψε τουλάχιστον δύο βιβλία σχετικά με την ιατρική επιστήμη: το ένα ήταν μια φερόμενη "μετάφραση" του Γαληνού και το άλλο είχε τίτλο Traité des fardemens]] και περιείχε περιγραφές των μεθόδων που χρησιμοποιούσε για να καταπολεμήσει την πανώλη, καθώς και της προετοιμασίας καλλυντικών.
Ένα χειρόγραφο γνωστό με τον τίτλο Ώρος Απόλλων υπάρχει επίσης στη δημοτική βιβλιοθήκη της Λυών και αποτελεί φερόμενη μετάφραση ενός αρχαίου ελληνικού έργου σχετικά με τα αιγυπτιακά ιερογλυφικά βάσει μεταγενέστερων λατινικών εκδοχών. Όλες οι πηγές αποκλίνουν από τη σωστή ερμηνεία της αρχαίας αιγυπτιακής γραφής, η οποία αποκρυπτογραφήθηκε το 19ο αιώνα από το Ζαν-Φρανσουά Σαμπολιόν.
Μετά το θάνατό του, δημοφιλείς εξακολούθησαν να είναι μόνο οι Προφητείες του, καθώς η ασάφειά τους και η έλλειψη χρονολογιών αποτελούν έναυσμα για τη χρήση τους και τη μνημόνευσή τους σε κάθε μεγάλο ιστορικό γεγονός.
Ο Νοστράδαμος ισχυριζόταν ότι οι προβλέψεις του δε βασίζονταν στη φυσική αστρολογία, αλλά στον υπολογισμό των αστρικών και πλανητικών σωμάτων και της σχέσης που έχουν με τη Γη (judicial astrology). Κατηγορήθηκε ευρέως από επαγγελματίες αστρολόγους της εποχής για ανικανότητα, όπως και για το ότι υποστήριξε πως η "συγκριτική ωροσκοπία", η σύγκριση δηλαδή μελλοντικών πλανητικών σχηματισμών με σχηματισμούς που συνόδευαν γεγονότα του παρελθόντος, μπορούσε να προβλέψει το τι θα συμβεί στο μέλλον.
Μελέτες υποδεικνύουν πως μεγάλο τμήμα του προφητικού του έργου παραφράζει συλλογές αρχαίων εσχατολογικών προφητειών, κυρίως βασισμένες στη Βίβλο, συν αναφορές σε ιστορικά γεγονότα και ανθολογίες με αναφορές οιωνών και στη συνέχεια τις "προβάλλει" στο μέλλον με τη βοήθεια της τεχνικής που περιγράφηκε παραπάνω. Στην ίδια την αστρολογία αναφέρεται 41 φορές στους Αιώνες του: στο τελευταίο τετράστιχο, μάλιστα, του 6ου αιώνα επιτίθεται στους αστρολόγους.
Οι ιστορικές του πηγές περιλαμβάνουν αναγνωρίσιμα αποσπάσματα από το Λίβιο, το Σουητώνιο, τον Πλούταρχο και άλλους κλασικούς ιστορικούς της αρχαιότητας, καθώς και από Μεσαιωνικούς ιστορικούς σαν το Ζαν Φρουασάρ. Πολλές από τις αστρολογικές του αναφορές είναι παρμένες λέξη-προς-λέξη από το έργο του Richard Roussat Livre de l'estat et mutations des temps του 1549-60.
Μία από τις μεγαλύτερες πηγές του για τις προφητείες ήταν το Βιβλίο των Θαυμάτων (λατινικά:Mirabilis liber) του 1522, το οποίο γνώρισε ιδιαίτερη επιτυχία και επανεκδόθηκε. Ωστόσο, η επιρροή του δεν κράτησε για πολύ, κυρίως λόγω του ότι ήταν γραμμένο στα λατινικά, με γοτθική γραμματοσειρά και πολλές δυσνόητες συντομογραφίες. Ο Νοστράδαμος ήταν από τους πρώτους που (αντ)έγραψε αυτές τις προφητείες στα γαλλικά, κάτι που εξηγεί και γιατί αποδίδονται σε αυτόν.
Επιπλέον, άντλησε περιεχόμενο από το έργο De honesta disciplina, το οποίο περιείχε αποσπάσματα από το έργο του Μιχαήλ Ψελλού Περί Δαιμόνων και το έργο του νεοπλατωνιστή Ιάμβλιχου Περί των Αιγυπτίων Μυστηρίων, σχετικά με τη μαγεία των Ασσυρίων και των Χαλδαίων.
Μόλις το 17ο αιώνα άρχισε να παρατηρείται το ότι ο Νοστράδαμος στηριζόταν σε προγενέστερες, κυρίως κλασικές, πηγές. Εξάλλου, και ο ίδιος πολύ συχνά αρνούνταν το χαρακτηρισμό "προφήτης".
Συνεπώς, είναι αμφίβολο αν ο Νοστράδαμος χρησιμοποιούσε κάποιες ιδιαίτερες μεθόδους για να εισέλθει σε κατάσταση έκστασης εκτός από αυτοσυγκέντρωση, διαλογισμό και ύπνωση: οι υπόλοιπες εικασίες βασίζονται κυρίως στην απλοϊκή-κατά λέξη ερμηνεία των δυο πρώτων τετράστιχών του.
Τα περισσότερα από τα τετράστιχα αφορούν καταστροφές, όπως λιμούς, σεισμούς, πλημμύρες, πολέμους, εισβολές, επιθέσεις, μάχες και δολοφονίες. Ορισμένα τετράστιχα αναφέρονται σε ένα συγκεκριμένο πρόσωπο ή σε μικρή ομάδα ατόμων, ενώ άλλα σε μια ή περισσότερες πόλεις σε διαφορετικές χώρες.
Κοινό επαναλαμβανόμενο μοτίβο είναι η εισβολή μουσουλμανικών δυνάμεων στην Ευρώπη από την Ανατολή και το Νότο με αρχηγό τον Αντίχριστο, κάτι που αντανακλά τις τότε εισβολές των Οθωμανών και προγενέστερα των Σαρακηνών, μέσα στο γενικότερο πλαίσιο ενός υποτιθέμενου επικείμενου τέλους του κόσμου, πεποίθηση που ώθησε στη συγγραφή πληθώρας εσχατολογικών κειμένων εκείνη την περίοδο.
Οι προφητείες του Νοστράδαμου ήταν διατυπωμένες με τέτοιο τρόπο, που μπορούσαν να δεχθούν πολλών ειδών ερμηνείες. Γι' αυτό το λόγο έχουν εκφραστεί πολλές και εντελώς διαφορετικές μεταξύ τους απόψεις, από στη λογοτεχνία μέχρι το Διαδίκτυο. Μία από της προφητείες του Νοστράδαμου ήταν η ακόλουθη:
"Από απλός στρατιώτης θα κυβερνήσει την αυτοκρατορία. Θα αλλάξει τον κοντό μανδύα με μακρύ. Ικανός στα όπλα θα φανεί λιγότερο ικανός στα ζητήματα της εκκλησίας. Θα εξυψώνει ή θα καταπιέζει τους μικρούς όπως του αρέσει".
Οι περισσότεροι ερμηνευτές πιστεύουν πως το τετράστιχο αυτό προφητεύει την εμφάνιση του Ναπολέοντα. Άλλοι όμως ισχυρίζονται πως ταιριάζει και στον Όλιβερ Κρόμγουελ, τον Αδόλφο Χίτλερ ή τον Μπενίτο Μουσολίνι.
Εν τούτοις σε μερικές από τις προφητείες του ο Νοστράδαμος ήταν ακριβολόγος. Έτσι προφήτεψε ότι:
"Στο έτος 1727 ο βασιλιάς της Περσίας θα νικηθεί από αυτούς από την Αίγυπτο".
Κατά τους ερμηνευτές, "αυτοί από την Αίγυπτο" είναι οι Οθωμανοί, γιατί η Αίγυπτος αποτελούσε κάποτε τμήμα της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας. Και είναι αλήθεια ότι το 1727 οι Οθωμανοί νίκησαν τους Πέρσες.
Μία άλλη από τις περίφημες προφητείες του έλεγε:
"Η κυβέρνηση θα κηρύξει ένοχο το βασιλιά. Η βασίλισσα θα καταδικαστεί σε θάνατο από τους δικαστές που θα διαλεχτούν με κλήρο. Οι ίδιοι δικαστές θα αρνηθούν τη ζωή και στο γιο της".
Το 1792 οι αρχηγοί της Γαλλικής Επανάστασης αποκεφάλισαν το βασιλιά Λουδοβίκο ΙΣΤ' της Γαλλίας και την Μαρία Αντουανέτα. Ο γιος του πέθανε στη φυλακή. Εκείνο που δίνει ιδιαίτερη σημασία σ' αυτή την προφητεία είναι πως η Μαρία Αντουανέτα ήταν η μόνη βασίλισσα που καταδικάστηκε από δικαστές επιλεγμένους με κλήρο και ότι την εποχή του Νοστράδαμου δεν υπήρχαν ένορκοι.
Έτσι, οι οπαδοί του Νοστράδαμου υποστηρίζουν ότι οι Προφητείες είναι αυθεντικές κι ότι ο Νοστράδαμος ήταν πραγματικός προφήτης. Αν και δε συμφωνούν μεταξύ τους ως προς τι και για πότε το προέβλεψε, συμφωνούν για την πρόβλεψη κάποιων γεγονότων και ιστορικών φυσιογνωμιών, όπως η Μεγάλη Φωτιά του Λονδίνου, η Γαλλική Επανάσταση, ο Ναπολέων Βοναπάρτης και ο Αδόλφος Χίτλερ, οι δύο Παγκόσμιοι Πόλεμοι και οι πυρηνικές καταστροφές στη Χιροσίμα και το Ναγκασάκι.
Από την άλλη πλευρά, οι αμφισβητίες των προφητειών λένε πως η τέχνη του Νοστράδαμου ήτανε να διατυπώνει τις προφητείες του έτσι ώστε να ταιριάζουν σε πολλών ειδών περιστατικά και ότι με τον τρόπο αυτό κατάφερε να μπει στη βασιλική αυλή και να πάρει τη φήμη του μεγάλου προφήτη. Και για να βεβαιώσουν τα λεγόμενά τους αναφέρουν πως ο Νοστράδαμος έκανε στον καιρό του ένα μεγάλο προφητικό λάθος. Είχε προφητέψει πως ο βασιλιάς Κάρολος Θ' θα γινότανε 90 χρόνων αλλά τελικά πέθανε στα 24 χρόνια του. Επιπλέον, υπάρχουν και ακραίες ακαδημαϊκές απόψεις, όπως του Ζακ Αλμπρόν, που υποστηρίζουν ότι οι Προφητείες του Νοστράδαμου είναι μεταχρονολογημένες κριτικές πολιτικών και ιστορικών γεγονότων. Ότι δηλαδή κάποια τετράστιχα γράφτηκαν μετά από κάποιο συμβάν και απλώς στην έκδοση αναφέρονται με άλλη χρονολογία. Όμως οι περισσότεροι ειδικοί απορρίπτουν αυτή την άποψη.
Τέλος, ορισμένοι υποστηρίζουν ότι η δημοφιλία του Νοστράδαμου ως προφήτη πηγάζει σε μεγάλο βαθμό από σύγχρονους υποστηρικτές του, οι οποίοι συνταιριάζουν τα λεγόμενά του με γεγονότα που είτε έχουν ήδη συμβεί είτε είναι τόσο προφανή, ώστε να είναι αναπόφευκτα, κάτι που θα μπορούσε να αποκληθεί ως μεταπρόγνωση.
Οι προφητείες του Νοστράδαμου επηρέασαν σε μεγάλο βαθμό τη σύγχρονη κουλτούρα τον 20ό και 21ό αιώνα. Αποτέλεσαν το αντικείμενο πολυάριθμων βιβλίων, φανταστικής λογοτεχνίας ή μη, ενώ και η ζωή του Νοστράδαμου αποτέλεσε έμπνευση για κινηματογραφικές ταινίες και τα έργα του συνεχίζουν να απασχολούν το ενδιαφέρον των ΜΜΕ.
Επίσης, υπήρξαν αρκετές γνωστές φάρσες μέσω Διαδικτύου (internet hoaxes), όπου διαδίδονταν ως πραγματικά διάφορα πλαστά τετράστιχα στο ύφος του Νοστράδαμου: τα πιο γνωστά παραδείγματα αφορούν την κατάρρευση του Παγκόσμιου Κέντρου Εμπορίου στις Επιθέσεις της 11ης Σεπτεμβρίου 2001.

Πηγή: ΒΙΚΙΠΑΙΔΕΙΑ

Κερασιά


Το απολιθωμένο δάσος της Κερασιάς βρίσκεται σε απόσταση 4_χλμ. και είναι ένα από τα ελάχιστα που υπάρχουν στην Ευρώπη, παρουσιάζοντας εξαιρετικό ενδιαφέρον. Κατά τη διαδρομή αυτή με το εξαιρετικό φυσικό κάλος, συναντά κανείς την μοναδική και προστατευόμενη Ευβοϊκή δρυ. Τόσο το απολιθωμένο δάσος όσο και τα απολιθωμένα θηλαστικά που έχουν βρεθεί στην περιοχή, παρουσιάζουν τεράστιο επιστημονικό ενδιαφέρον και δίνουν και τη δυνατότητα τουριστικής αξιοποίησής τους. Σημαντικά είναι και τα ευρήματα απολιθωμένων κορμών στην περιοχή μεταξύ των χωριών Κερασιά - Αγία Άννα και Παπάδες. Η κύρια εμφάνισή τους, όμως βρίσκεται στη θέση Ψηλή Ράχη, δυτικά του χωριού Κερασιά.

Aπό το 2006, λειτουργεί στην κεντρική πλατεία του οικισμού και το Μουσείο Παλαιολιθικών Θηλαστικών Κερασιάς, που αξίζει να επισκεφθεί κανείς. Στους χώρους του μουσείου παρουσιάζονται οι εντυπωσιακοί κερασφόροι ρινόκεροι της Β. Εύβοιας, τα ακεραθήρια, δηλαδή ρινόκεροι χωρίς κέρατα, τα προβοσκιδωτά, οι καμηλοπαρδάλεις, τα φημισμένα διεθνώς Ελλαδοθήρια και Σαμοθήρια, ποικίλα βοοειδή, αιλουροειδή, ύαινες, κλπ. Η παρουσίαση του μουσείου συμπληρώνεται με φωτογραφικό υλικό από τις ανασκαφές στο απολιθωμένο δάσος της Κερασιάς, διαγράμματα και ενημερωτικά κείμενα για τα ζώα αυτά που έζησαν στην περιοχή πριν από 5,5 - 6 εκατομμύρια χρόνια.

Το κείμενο που ακολουθεί είναι του καθηγητή Ε. Βενιτζέλου του τμήματος Γεωλογίας -Τομέας Ιστορικής Γεωλογίας-Παλαιοντολογίας του πανεπιστημίου Αθηνών.


Το απολιθωµένο δάσος Β. Εύβοιας. Ένα σπάνιο Γεωλογικό Μνηµείο της φύσης Καθηγητής Ε. Βελιτζέλος, Πανεπιστήµιο Αθηνών, ·Τµήµα Γεωλογίας,Τοµέας Ιστορικής Γεωλογίας-Παλαιοντολογίας, Πανεπιστηµιούπολη 15784, Ζωγράφου, Αθήνα. Το απολιθωµένο δάσος τηςΚε ρ ασιάς(Β.Εύβοια), αποτελεί έναµοναδικό γεώτοπο, του
οποίου η ορθολογική καιµουσειακή ανάδειξη θεωρείται επιβεβληµένη, έτσι ώστε ναµην
καταστραφεί αφ’ενός µεν από τις φυσικές φθορές, αφ’ετέρου δε από τις ανθρώπινες δρα-
στηριότητες. Τα φυτικά απολιθώµατα, που αφθονούν στην ευρύτερη περιοχή του α-
πολιθωµένου δάσουςµε τηνµορφή πυριτιωµένων κορµών, κλάδων,ριζικών κόµβων,
καρπών και σπερµάτων, αλλά και φύλλων, µε άριστη διατήρηση έτσι ώστε ναµπορεί να
προσδιορισθεί το γένος, ακόµη και το είδος του φυτού της εποχής εκείνης, δηλ. κατά το
Ανωτ. Μειόκαινο75-9 εκ. χρόνια πριν, δικαίως θεωρούνται σπάνια τεκµήρια της γεωι-
στορικής εξέλιξης του παρελθόντος.

Η δηµιουργία του δάσους οφείλεται σε ευνοϊκές συνθήκες απολίθωσης της δασικής βλά- στησης που υπήρξαν στον ευρύτερο χώρο του Αιγαίου και συνδέεται άµεσαµε την έντο- νη ηφαιστειακή δραστηριότητα της περιοχής. Η δηµιουργία των απολιθωµένων κορµών ακολούθησε τη διαδικασία της κύριας απολίθωσης, της αντικατάστασης της οργανικής ύληςµόριο προςµόριο από διαλύµατα πλούσια σε πυρίτιο. Από ταµέχρι τώρα επιστηµονικά αποτελέσµατα των ερευνητικών δραστηριοτήτωνµας στον χώρο του απολιθωµένου δάσους της Εύβοιας ανακαλύψαµεµεγάλο αριθµό κωνοφόρων και πλατύφυλλων δένδρων. Μερικά χαρακτηριστικά κωνοφόρα δένδρα είναι οι γιγάντιεςµορφές Σεκόιας που σήµε- ρα φύονται στη Β, Αµερική- Καλιφόρνια, προγονικήµορφή του πεύκου, πρωτοπευκίδες, κυπαρισσίδες κλπ. Παράλληλαµε τα φυτικά απολιθώµατα από την ευρύτερη περιοχή του απολιθωµένου
δάσους, είναι γνωστά και λιµναία γαστερόποδα, σπονδυλόζωα κ.α. από τηνµελέτη των
οποίων θα προκύψουν χρήσιµα συµπεράσµατα για τις παλαιοοικολογικές, στρωµατο-
γραφικές, παλαιογεωγραφικές συνθήκες της ευρύτερης περιοχής.
Η ορθολογική καιµουσειακή ανάδειξη του απολιθωµένου δάσους της Κερασιάς παρου- σιάζει ιδιαιτερότητα λόγω της γεωλογικής δοµής της ευρύτερης περιοχής. Οι εµφανίσεις των απολιθωµένων κορµών σε διάφορες θέσειςµέσα στα αγροκτήµατα ή ακόµη και σε δασικές εκτάσεις δεν είναι ενδεικτικές του εύρους και της πραγµατικής αξίας και σηµα- σίας του απολιθωµένου δάσους. Πέραν τούτου οι απολιθωµένοι κορµοί έχουν υποστεί µεγάλες καταστροφές κυρίως από ανθρώπινη παρέµβαση, αλλά και από φυσικές κατα- στροφές, έτσι ώστε η χρησιµοποίηση τους γιαµουσειακή χρήση να καθίσταται προβλη- µατική,
Η ερευνητική οµάδα του Τοµέα Ιστορικής Γεωλογίας-Παλαιοντολογίας του Πανεπιστη- µίου Αθηνών κατά καιρούς έχει υποβάλλει αρµοδίως προτάσεις, για την ορθολογική και µουσειακή ανάδειξη και προστασία του απολιθωµένου δάσους της Κερασιάς και ευρύτε- ρης περιοχής, χωρίς όµως να υπάρξει θετική ανταπόκριση. Στην παρούσα φάση όπου εµπλέκονται πολλοί φορείς, θεωρούµε επιβεβληµένο να προη- γηθούν ορισµένες πιλοτικού χαρακτήρα βασικές εργασίες υπαίθρου, για την ορθολογική καιµουσειακή ανάδειξη του απολιθωµένου δάσους της Β.Εύβοιας. 1. Το απολιθωµένο δάσος παραµένει αναµφισβήτητα ένα σπάνιο Γεωλογικό Μνηµείο, σπουδαίος Γεώτοπος της Β.Εύβοιας, εάν λάβει κανείς υπόψη του την σχετική του ηλι- κία (Αν.Μειόκαινο, 5-9εκ.χρόνια πριν), αποτελώντας σταθµό για την γεωιστορική εξέλι- ξη των φυτών του παρελθόντος. Η ορθολογική και Μουσειακή ανάδειξη του δάσους εξασφαλίζει την προστασία αυτού του σπάνιουµνηµείου. 2.Το Μουσείο θα πρέπει να προβάλλει και να προστατεύει το απολιθωµένο δάσος,ενώ ταυτόχρονα να είναι εµπλουτισµένο καιµε άλλα ευρήµατα και φυσικά αγαθά της ευ- ρύτερης περιοχής που χρήζουν ιδιαίτερης επιστηµονικής προσοχής και προστασίας. Εποµένως θα πρέπει να γίνει λεπτοµερής προµελέτη της διαµόρφωσης και του εξο- πλισµού του εκθεσιακού χώρου του Παλαιοβοτανικού- Γεωλογικού τµήµατος του Μουσείου Φυσικής Ιστορίας του Απολιθωµένου ?άσους της Κερασιάς, από εξειδικευµένη οµάδα ερευνητώνµε σχετική εµπειρία, µε αποτέλεσµα ανάλογο αυτού που πραγµατοποιήθηκεµεµεγάλη επιτυχία στο απολιθωµένο δάσος της Νήσου Λέσβου. 3.Η ερευνητική δραστηριότητα στην ευρύτερη περιοχή του απολιθωµένου δάσους µε στόχο την ορθολογική καιµουσειακή ανάδειξη αυτού του Γεωλογικού Μνηµείου εί- ναι ανύπαρκτη. Εποµένως επιβάλλεται να προγραµµατισθούν σε συνεργασίαµε τους συναδέλφους του ?ασαρχείου Λίµνης οι κάτωθι εργασίες:Συστηµατική χαρτογράφη- ση 1:5.000 όλων των εµφανιζόµενων απολιθωµένων κορµών, ακόµη και στις δύσβα- τες περιοχές, βα ακολουθήσει συστηµατική ανασκαφή σε επιλεγµένους κορµούς, προ- κειµένου να διαπιστωθεί τοµέγεθος και η επιστηµονική τους αξία, ενώ θα πραγµατο- ποιηθούν και επιµέρους προσδιορισµοί έτσι ώστε να διαπιστωθεί το γένος και το είδος του φυτού, και κατά συνέπεια η φάση του δάσους της εποχής εκείνης. Όπως φαίνεται από ένα σύντοµο οδοιπορικόυπάρχουν αρκετοί κορµοί για τις αρχικέςµας ανασκα- φές. Οι εργασίες αυτές θεωρούνται απαραίτητες προκειµένου να οριοθετηθούν οι πε- ριοχές όπου θα δηµιουργηθούν τα Γεωπάρκα του απολιθωµένου δάσους, αλλά και από όπου θα συλλεχθεί το απολιθωµένο υλικό για τηνµουσειακή παρουσίαση του δάσους. 4.Απαραίτητη προϋπόθεση για την µουσειακή ανάδειξη του απολιθωµένου δάσους πα- ραµένειµία λεπτοµερής γεωλογική-παλαιοοικολογική- στρωµατογραφικήµελέτη των Νεογενών σχηµατισµών που φιλοξενούν τα σπάνια αυτά απολιθώµατα. Παρ’όλο πουµε την Γεωλογία της Εύβοιας ασχολήθηκαν πολλοί αξιόλογοι ερευνητές
διαφόρων ειδικοτήτων, δεν κατέστη δυνατόµέχρι σήµερα να προσεγγίσουν το οικο-
λογικόµοντέλο του παλαιοπεριβάλλοντος του απολιθωµένου δάσους της Β.Εύβοιας
(5-9εκ,χρόνια πριν) Από τα µέχρι στιγµής επιστηµονικά δεδοµένα των ερευνών µας προέκυψαν χρήσιµα αποτελέσµατα που ενισχύουν την άποψη της ελληνικής πολιτείας
για την ορθολογική καιµουσειακή ανάδειξη του απολιθωµένου δάσους της Β. Εύ-
βοιας όπως:
• Το απολιθωµένο δάσος καταλαµβάνει πολύµεγαλύτερη έκταση από ότι πιστεύα- µε µέχρι σήµερα. Αυτό σηµαίνει ότι οι έρευνες πρέπει να διευρυνθούν και στις άλλες περιοχές όπου εφόσον υπάρξουν αξιόλογα ευρήµατα, Για την καλύτερη
προστασία τους θα προταθεί η δηµιουργία περιφερειακών κέντρων πληροφόρη-
σης του απολιθωµένου δάσους ή η δηµιουργία Γεωπάρκων που σύµφωναµε τη
νοµοθεσία υπάγονται στους Εθνικούς ?ρυµούς.
• Από την συστηµατικήµελέτη του απολιθωµένου ξύλου, προκειµένου να προσ-
διορισθεί το γένος ή ακόµη και το είδος του φυτού του παρελθόντος, εφ’όσον η
απολίθωση είναι τέλεια και διατηρούνται σε άριστη κατάσταση ταµορφολογικά
γνωρίσµατα της εσωτερικής δοµής του απολιθωµένου ξύλου, προέκυψαν χρήσιµα
και ουσιαστικά συµπεράσµατα για την ηλικία του απολιθωµένου δάσους και για
την οικολογία της ευρύτερης περιοχής. Το απολιθωµένο δάσος αναπτύχθηκε σε
ένα υποτροπικό κλίµαµε διάφορες εναλλαγές ψυχρών εποχώνµε κύρια χαρακτη-
ριστικά την δασώδη βλάστηση του υποτροπικού κλίµατος, όπως τοµεσοφυτικό
δάσος κωνοφόρωνµε σεκόιες και αγγειόσπερµα δένδρα των δάφνινων, και οφεί-
λει την δηµιουργία του σε ηφαιστειακή δράση, καθώς ηφαιστειακοί τόφφοι που
φιλοξενούνµία απολιθωµένη υποτροπική χλωρίδα απαντώνται στο δρόµο προς
Κερασιά. Το 1991 οι Shutt &Ε. Velitzelosµελέτησαν τα λιµναία γαστερόποδα
πλησίον της Κερασιάς και δίδουν αρκετές λεπτοµέρειες για την γεωλογική δοµή
της ευρύτερης περιοχής και την σχετική ηλικία(περίπου7 εκ. χρόνια) των πε-
τρωµάτων που φιλοξενούν τους απολιθωµένους κορµούς.
Με την απόφαση της Νοµαρχιακής Αυτοδιοίκησης Ν.Εύβοιας για την δηµιουργία
Μουσείου Απολιθωµένου ?άσους στην Κερασιά Ευβοίας πιστεύουµε ότι ακόµη ένα
σπάνιο Γεωλογικό Μνηµείο ακολουθεί την διαδικασία της ορθολογικής και Μουσειακής
ανάδειξης και προστασίας. Τα ήδη υπάρχοντα επιστηµονικά δεδοµένα από υπαίθριες έ-
ρευνεςµας συνηγορούν στο ότι η υλοποίησηµιας τέτοιας πρότασης βρίσκεται στην σω-
στή κατεύθυνση. Εξάλλου είναι γνωστή και αποδεδειγµένη η ευαισθησία της ελληνικής
πολιτείας στην διάσωση και προστασία της πολιτιστικήςµας κληρονοµιάς.

Πηγή: logos-evia

Η πυραμίδα του Ball


Η πυραμίδα του Ball βρίσκεται στον Ειρηνικό ωκεανό, ανάμεσα από την Αυστραλία και τη Νέα Ζηλανδία και υψώνεται 562 μέτρα από την επιφάνεια της θάλασσας.
Είναι ότι απέμεινε από ένα ηφαίστειο ηλικίας 7 εκ. ετών και αποτελεί την ψηλότερη ηφαιστειακή στήλη στον κόσμο. Ανακαλύφθηκε το 1788 από τον Henry Ball, αλλά κανένας δεν κατάφερε να αναρριχηθεί στις πλαγιές του εώς το 1965.


Το 2001, ερευνητές ανακάλυψαν ένα μικρό πληθυσμό εντόμων από το κοντινό νησί Lord Howe, ένα είδος που θεωρείται ότι είχε εξαλειφθεί από τα μαύρα ποντίκια που είχαν εισαχθεί στο νησί Howe. Οι 24 σπάνιοι κάτοικοι που βρέθηκαν στην πυραμίδα, μεταφέρθηκαν σε ελεγχόμενο περιβάλλον, με την ελπίδα να αναβιώσει το είδος.

Πηγή: Wikipedia

Τετάρτη 3 Αυγούστου 2011

Η γυναίκα που δεν μπορεί να ξεχάσει


Όταν ο Άριελ Λίβι των «Σάντεϊ Τάιμς» συνάντησε την Τζιλ Πράις, εκείνη τον ρώτησε την ημερομηνία της γέννησής του. Ήταν η 24η Ιανουαρίου 1968, της απάντησε, κι εκείνη άρχισε: «Εντάξει, το 1988 ήσουν 20, το 1986 ήσουν 18 χρόνων. 
Μπορώ να σου πω για τις 24 Ιανουαρίου 1986, δούλευα σ΄ ένα κατάστημα με παγωτά, ήταν Παρασκευή. Είχα γίνει 20 χρόνων. Ήταν τέσσερις μέρες πριν από την έκρηξη του Τσάλεντζερ. Μισούσα τη δουλειά μου κι εκείνο το βράδυ βγήκα με τον Τιμ και την Καντέις». Θα μπορούσε πιθανότατα να συνεχίσει λέγοντας τι έφαγε και τι ώρα γύρισε στο σπίτι. Η Τζιλ Πράις μπορεί να θυμηθεί τι έκανε οποιαδήποτε ημέρα, 10, 20, ακόμη και 30 χρόνια πριν. Είναι όμως χάρισμα ή κατάρα; Υπάρχει τεράστια διαφορά ανάμεσα στο να θυμάσαι και στο να μην μπορείς να ξεχάσεις. 
Η Τζιλ Πράις δεν έχει την επιλογή να ρυθμίσει τη μνήμη της. Τα οδυνηρά και τα δυσάρεστα είναι τόσο ζωντανά σαν να έχουν μόλις συμβεί. Αισθάνεται όμηρος της μνήμης της. Η πάθησή της, όπου η καθημερινότητα κατακυριεύεται από τις λεπτομέρειες του παρελθόντος, είναι τόσο σπάνια ώστε οι γιατροί την έχουν διαγνώσει ώς τώρα σε τέσσερις μόλις ανθρώπους. Επινόησαν μάλιστα ένα όνομα γι΄ αυτήν: ανώτερη αυτοβιογραφική μνήμη ή υπερθυμητικό σύνδρομο. Η Τζιλ ζει σ΄ έναν κόσμο χωρίς θολές αναμνήσεις. Οι απαντήσεις της σε ερωτήσεις είναι γεμάτες συγκεκριμένες λεπτομέρειες. «Σήμερα θα ήταν η 22η επέτειος των γάμων του πρίγκιπα Άντριου και της Φέργκι», λέει στον δημοσιογράφο των «Σάντεϊ Τάιμς». «Ήταν και τότε Τετάρτη. Ένας φίλος είχε γενέθλια και κρατούσα ένα μεγάλο μπουκέτο από μπαλόνια που δεν τα ήθελε και μου τα έδωσε. 1986. Μετά πήγα να δω ένα φίλο που δούλευε στο Χαρντ Ροκ Καφέ». 
Δύσκολα φαντάζεται κανείς πώς μπορεί να είναι το να ζεις με τέτοιου είδους μνήμη, με τις απογοητεύσεις να μην ξεθωριάζουν ποτέ με το πέρασμα του χρόνου. Η Τζιλ έχει πολλές ζεστές και χαρούμενες αναμνήσεις, όμως αυτές δεν είναι το πρόβλημα, δεν είναι αυτές που εμποδίζουν τη ζωή της. 
Η έρευνα. Ο δρ Τζέιμς Μακγκόφ ερευνά τον εγκέφαλο και τη μνήμη εδώ και πάνω από 50 χρόνια. Είναι ο ιδρυτής και ο διευθυντής του Κέντρου Νευροβιολογίας της Μάθησης και της Μνήμης στο Πανεπιστήμιο της Καλιφόρνιας στο Ιρβάιν. Τον Ιούνιο του 2000, ο Μακγκόφ άρχισε να μελετά τη μνήμη της Τζιλ, η οποία του είχε στείλει προηγουμένως ένα e-mail. «Όλη μου η ζωή περνάει από το κεφάλι μου κάθε μέρα κι αυτό με τρελαίνει!», του έγραφε. 
Τα πέντε επόμενα χρόνια, μελέτησε τη μνήμη της, και επινόησε από τα ελληνικά την έκφραση «υπερθυμητικό σύνδρομο»  Ημερομηνίες. Από το 1980 και μετά, αν ρωτήσεις την Τζιλ Πράις για κάποιο σπουδαίο γεγονός, θα σου πει- εφόσον βέβαια έχει ακούσει γι΄ αυτό- την ημερομηνία και την ημέρα και σχετικές πληροφορίες, είτε πρόκειται για κάποιο ορόσημο της ιστορίας είτε για το γεγονός ότι εκείνο το μεσημέρι είχε φάει τηγανητά αυγά. Ο Μακγκόφ επικαλείται ένα παράδειγμα, όταν της έδωσε μια ημερομηνία και την ρώτησε ποια διεθνή γεγονότα είχαν συμβεί την ημέρα εκείνη. «Τίποτα», του απάντησε. Πρόσθεσε όμως ότι τρεις ημέρες νωρίτερα, οι Ιρανοί είχαν καταλάβει την αμερικανική πρεσβεία στην Τεχεράνη. Ο Μακγκόφ είχε μπροστά του ένα βιβλίο. Η Τζιλ είπε πως το βιβλίο είχε λάθος την ημερομηνία. Είχε δίκιο. 

Σαν να έχω μέσα μου όλους τους προηγούμενους εαυτούς μου
Να ΄σαι, 10 χρόνων, στο δωμάτιό σου να παρακολουθείς μια παιδική σειρά· μετά μεταφέρεσαι σε μια σκηνή όπου είσαι 17 και γυρίζεις στην πόλη μ΄ ένα αυτοκίνητο και τους καλύτερους φίλους σου· και λίγο αργότερα είσαι στην παραλία των οικογενειακών διακοπών που είχες κάνει όταν ήσουν τριών ετών. Έτσι βιώνω τις μνήμες μου... Είναι σαν να έχω μέσα μου όλους τους προηγούμενους εαυτούς μου, τον άνθρωπο που ήμουν κάθε μία ημέρα της ζωής μου, είτε μου άρεσε είτε όχι. Σαν μια ρώσικη κούκλα ματριόσκα- μέσα στην Τζιλ του σήμερα υπάρχουν πλήρη αντίγραφα της Τζιλ του χθες και των Τζιλ όλων των ημερών πίσω στον χρόνο». (Απόσπασμα από το βιβλίο απομνημονευμάτων της Τζιλ «Η γυναίκα που δεν μπορεί να ξεχάσει»,Εκδ.Simon & Schuster). 
«Έχω κουραστεί να κλαίω. Κλαίω διαρκώς»
Η Τζιλ γεννήθηκε στις 30 Δεκεμβρίου 1965 στο Νιου Τζέρσι. Πιστεύει πως ο εγκέφαλός της «έκανε κλικ» στα οκτώ της, όταν η οικογένεια μετακόμισε στην Καλιφόρνια, και από τότε άρχισε να θυμάται τα πάντα με κάθε λεπτομέρεια. Ώς τα 12 της είχε συνειδητοποιήσει πως μπορούσε να θυμηθεί την προηγούμενη χρονιά μέρα προς μέρα. Από το 1980, η μνήμη της είναι σχεδόν τέλεια. Αυτό σημαίνει πως κακές στιγμές από το σχολείο, σχόλια της μητέρας της που την πλήγωσαν, δεν αμβλύνθηκαν ποτέ, καθώς τα θυμάται τόσο ζωντανά όσο όταν είχαν συμβεί. Ίσως το χειρότερο απ΄ όλα ήταν ο ξαφνικός θάνατος του συζύγου της. Στις 25 Μαρτίου 2005, ο σύζυγος της Τζιλ, τον οποίο είχε παντρευτεί πριν από δύο χρόνια, την 1η Μαρτίου 2003, υπέστη εγκεφαλικό. Πέντε μέρες μετά, απεβίωσε. «Εκείνη η Παρασκευή θα κρατήσει 40 χρόνια», λέει. «Δεν ξέρω πώς επιβίωσα. Ήμουν 36 όταν τον γνώρισα, 37 όταν παντρεύτηκα και 39 όταν τον έθαψα... Μπορώ να το μυρίσω, δεν θα φύγει ποτέ, είναι πάντα το ίδιο έντονο. Ήταν σαν να με χτυπάει κάποιος στο κεφάλι με σφυρί». 
Ενώ οι περισσότεροι άνθρωποι αισθάνονται τον πόνο από ένα τραυματικό γεγονός έπειτα από σκέψη, η Τζιλ αισθάνεται κάθε φορά το ίδιο σοκ, την ίδια φρίκη και την ίδια αδυναμία που αισθάνθηκε τη στιγμή που το γεγονός αυτό συνέβη. Γι΄ αυτήν, ο χρόνος δεν γιατρεύει τις πληγές. «Επειδή δεν μπορώ να ξεχάσω. Ο πόνος δεν μειώνεται ποτέ». Το κλάμα τη βοηθάει να αντιμε- τωπίσει τον θυμό και το βάρος που της προκαλεί η μνήμη της: «Έχω κουραστεί να κλαίω. Κλαίω διαρκώς. Ώς και 10 φορές την ημέρα». 
Ο αδελφός της. Πρόσφατα η Τζιλ εξέδωσε ένα βιβλίο απομνημονευμάτων με τίτλο «Η γυναίκα που δεν μπορεί να ξεχάσει» (Εκδ. Simon & Schuster). Ο αδελφός της, ο Μάικλ Ρόζενμπεργκ, ο οποίος είναι σχεδόν τέσσερα χρόνια μικρότερός της, δεν το έχει διαβάσει ακόμη επειδή μπορεί να υπάρχουν σ΄ αυτό πράγματα που δεν θέλει να ξέρει. «Γράφει πράγματα για τον πατέρα μου... Πρέπει να προετοιμαστώ. Την φώναζα “Ρέιν Μαν”. Σας το είπε αυτό; Μέχρι τα 18 της. Γινόταν έξαλλη», προσθέτει αναφερόμενος στην ταινία «Ο άνθρωπος της βροχής» με πρωταγωνιστή τον Ντάστιν Χόφμαν στον ρόλο ενός αυτιστικού με εξαιρετικές μνημονικές ικανότητες.


Πηγή: Τα Νέα 

Τρίτη 2 Αυγούστου 2011

Το κελάρι του Κόμη Δράκουλα


Αρχαιολόγοι ανακάλυψαν ένα κελάρι στην πόλη Pecs στη νότια Ουγγαρία το οποίο πιστεύουν ότι ανήκει στον Δούκα Βλαντ III ευρύτερα γνωστό ως Δράκουλα.  


Σύμφωνα με έρευνα του Tamás Fedeles, διδάκτορα μεσαιωνικής και σύγχρονης ιστορίας στο πανεπιστήμιο του Pecs ο Βλαντ Τσέπες III έζησε σε ένα διώροφο αρχοντικό που τοποθετείται στο σημείο όπου σήμερα βρίσκεται η κεντρική πλατεία της πόλης. Ο Fedeles συνεχίζει λέγοντας ότι ο Δούκας της Βλαχίας (σύγχρονη Ρουμανία) κατείχε το εν λόγω οίκημα κατά τη δεκαετία του 1460 και αυτό πιστοποιείται από ένα έγγραφο του 1489 που το μνημονεύει ως "Drakulya House" (Σπίτι του Δράκουλα). Το έγγραφο περιέχει μια λεπτομερή περιγραφή του σπιτιού και γι' αυτό ο Fedeles θεωρεί ότι το αποκαλυφθέν κελάρι ανήκει πιθανότατα στον "Drakulya" (Δράκουλα) που αναφέρεται στο έγγραφο.

Ο Olivér Gábor, αρχαιολόγος από την περιοχή, συμφωνεί. Αναφέρει ότι το συγκεκριμένο κελάρι αποτελεί ένα από τα πιο εντυπωσιακά μεσαιωνικά κελάρια που έχουν βρεθεί έως σήμερα και πιστεύει ότι περαιτέρω ανασκαφές θα μπορούσαν να φέρουν στο φως ενδιαφέροντα ευρήματα.

Ωστόσο οι αρχές σχεδιάζουν να μπαζώσουν το νεοανακαλυφθέν κελάρι. Αυτό οφείλεται εν μέρη στον επικεφαλής αρχαιολόγο της Υπηρεσίας Προστασίας Πολιτιστικής Κληρονομιάς Zoltán Kárpáti, ο οποίος θεωρεί ότι οι ανασκαφές δεν έφεραν στο φως κάποιο αντικείμενο που να υποδεικνύει κάποιον συγκεκριμένο ιδιοκτήτη. Ο ίδιος εξέφρασε και τη διαφωνία του σχετικά με την τοποθεσία του σπιτιού που αναφέρεται στο μεσαιωνικό έγγραφο. Με βάση τη δήλωση του Kárpáti, ο Péter Merza υπεύθυνος της πόλης είπε ότι η Pecs δεν υποχρεώνεται να παραδώσει το εύρημα στο κοινό προσθέτοντας ότι ο χώρος θα καλυφθεί με τέτοιο τρόπο ώστε να μπορεί να ανοιχθεί ξανά αργότερα. 

Βλαντ ο Ανασκωλοπιστής


Ο Βλάντ Γ΄ Τσέπες (Vlad III Ţepeş) ή αλλιώς Βλάντ Δράκουλας (Vlad Dracula) (Νοέμβριος 1431 – Δεκέμβριος 1476), πιο γνωστός με τους τίτλους Βλαντ ο Ανασκωλοπιστής (Vlad the Impaler) και Κόμης Δράκουλας,ήταν Πρίγκιπας της Βλαχίας το 1448, 1456–1462 και 1476.Γεννήθηκε το 1431 στην πόλη Σιγκισοάρα (Sighişoara), της Τρανσυλβανίας,η γενέτειρά του είναι γνωστή και με το όνομα Σάσμπουργκ (Schassburg) από την εποχή της Αυστροουγγρικής κυριαρχίας.Καταγόταν από τον ευγενή οίκο του Μπάσαραμπ (Basarab),θεμελιωτή του Βλαχικού κράτους και ήταν γιος του προηγούμενου βοεβόδα Βλάντ Β΄ Ντρακούλ (Vlad II Dracul) και της πριγκίπισσας Kνεάζνα (Cneajna).Κληρονόμησε τον τίτλο του Τάγματος του Δράκου που παραχωρήθηκε στον πατέρα του από τον βασιλέα της Αγίας Ρωμαϊκής αυτοκρατορίας (Λουξεμβούργο) Σιγκισμούνδο (Sigismund).Το όνομα του Βλάντ έγινε θρύλος και τροφοδότησε την πένα του Μπραμ Στόκερ (Bram Stoker),ο οποίος δημιούργησε τον αιμοδιψή χαρακτήρα «Δράκουλα»
Ηταν γιος του κυβερνήτη της Βλαχίας , το παρατσούκλι του Vlad II ηταν Dracul (δράκος).Οταν ηταν 12 χρονων, μαζί με το μικρότερο αδερφό του, πιάστηκε όμηρος στην Τουρκία για 4 χρόνια. Κατα πάσα πιθανότητα, το γεγονός αυτό επηρεασε τη ψυχικη υγεια του Vlad III. Αναφερεται ως μια εξαιρετικά ανισορροπη με διάφορες περίεργες ιδέες και συνήθειες προσωπικοτητα. Σε ηλικία 17 ετών έμαθε για τη δολοφονία του πατέρα και του μεγαλύτερου αδερφου του. Τούρκοι τον απελευθέρωσαν και τον εβαλαν σε θρόνο, απο το οποίο δραπετευσε λίγους μήνες μετα υπό την πίεση των Janos Hunyadi. Ο Dracula αναγκάζεται να ζητήσει άσυλο από τους συμμάχους στη Μολδαβία, αλλά μετά από τέσσερα χρόνια, κατά τη διάρκεια του λοιμου στη Μολδαβια, ο οποιος σκότωσε τον ηγεμόνα της Μολδαβίας, ηταν θείος του Vlad .Φευγει τρέχοντασ και πάλι,αυτη τη φορα μαζί με τον ξάδελφό του Stefan cel Mare - στην Ουγγαρία, οπου μενει τέσσερα χρόνια στην Τρανσυλβανία - στα σύνορα Βλάχων. Το 1456,ανεβαίνει στο θρόνο με τη βοήθεια της Ουγγαρίας και Βλάχων βογιάρους. Με την έναρξη της κυβέρνησης ο λαος του αριθμουσε περίπου 500 χιλιάδες άτομα. Υπάρχουν ενδείξεις ότι τα έξι χρόνια της βασιλείας του (1456-1462) Vlad Dracula κατέστρεψε χιλιάδες άτομα [πηγή που δεν κατονομάζονται 174 ημέρες]. Ωστόσο, μετα απο μια λεπτομερή ανάλυση των πηγών, οι ιστορικοί συμφωνούν ότι τα δεδομένα αυτά δεν είναι αξιόπιστα.
Αγωνίστηκε με τους βογιάρους για τη συγκέντρωση της κρατικής εξουσίας. Οπλισε του ελεύθερους αγρότες και κάτοικους για την καταπολέμηση της εσωτερικής και εξωτερικής απειλής (την απειλή της κατάκτησης των εδαφών της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας). Το 1461 αρνήθηκε να πληρωσει φόρο τιμής στον Τούρκο σουλτάνο. Ως αποτέλεσμα της "Νύχτα της επίθεσης" 17 Ιούνιου το 1462 αναγκάστηκε να υποχωρήσει,αφου εισέβαλαν στο πριγκιπάτο 30 χιλιάδες τουρκικού στρατού υπό την ηγεσία του σουλτάνου Μωάμεθ Β '. Ως αποτέλεσμα της προδοσίας [πηγή που δεν κατονομάζονται 190 ημέρες] μονάρχης της Ουγγαρίας Matthias Corvinus το 1462 αναγκάστηκε να εγκαταλείψει την Ουγγαρία, όπου φυλακίστηκε για ψευδείς κατηγορίες για συνεργασία με τους Τούρκους και πέρασε 12 χρόνια στη φυλακή. Πάλι κυβερνήσε το 1476,οταν τελικα σκοτώθηκε από τους βογιάρους.

Ενα ανώνυμο γερμανικό φυλλάδιο του 15ου αιώνα τον παρουσιάζει ως τύραννο που ξεπερνούσε σε σκληρότητα τον Ηρώδη, τον Νέρωνα, τον Διοκλητιανό και όλα μαζί τα διεστραμμένα μυαλά που γνώρισε ποτέ ο κόσμος. Καύχημά του και εργαλείο για να σπείρει τον τρόμο και να εδραιώσει την εξουσία του ως ηγεμόνα της Βλαχίας ήταν το παλούκωμα στο οποίο υπέβαλλε αδιακρίτως παγανιστές, εβραίους, χριστιανούς, Τούρκους, Γερμανούς, Ιταλούς ή Τσιγγάνους, ένα μαρτύριο συριακής κατά τα φαινόμενα προέλευσης, το οποίο όμως «βελτίωσε» στρογγυλεύοντας τον πάσσαλο στον οποίο κάρφωνε τους εχθρούς του και αλείφοντάς τον με λίπος. Ετσι, όταν αυτός έμπαινε στον πρωκτό του θύματος, γλιστρούσε χωρίς να καταστρέφει τα ζωτικά όργανα και έβγαινε από το στόμα δίχως να σκοτώνει. Απλώς επέτεινε το μαρτύριο του δύστυχου, ο οποίος πέθαινε σε δύο-τρεις ημέρες από τη δίψα και την εξάντληση, δίχως μάτια που είχαν γίνει βορά των κοράκων, αλλά με τις άλλες αισθήσεις του σε εγρήγορση από τη φοβερή αγωνία. Ο Δράκουλας είχε φυτέψει κάτω από το παράθυρο του πύργου του ένα ολόκληρο δάσος από πασσάλους με μήκος τρία χιλιόμετρα και πλάτος ένα, ώστε να απολαμβάνει το μαρτύριο των θυμάτων του καθώς δεξιωνόταν τους καλεσμένους του και έπινε στην υγειά τους. Οι μεγάλοι άρχοντες και οι τούρκοι πασάδες δικαιούνταν πιο ψηλούς και χρυσούς πασσάλους, οι οποίοι φεγγοβολούσαν αλλόκοτα στις λιγοστές ακτίνες που διαπερνούσαν τα πυκνά σύννεφα που σκεπάζουν συνήθως τον γκρίζο ουρανό της Τρανσυλβανίας.

Ο γιος του Διαβόλου
Το ίδιο φυλλάδιο, που τυπώθηκε στα 1463 κατά πάσα πιθανότητα στη Βιέννη και το οποίο ανάγκασε τον βασιλιά της Ουγγαρίας Ματθία Κορβίνο να τον συλλάβει και να τον φυλακίσει σε ένα κάστρο του Δούναβη, δεν άφηνε πολλά περιθώρια παρερμηνείας ως προς τα σαδιστικά ένστικτα του Δράκουλα - στα ρουμανικά σημαίνει «ο γιος του Διαβόλου»: εκτός από τους 25.000 Τούρκους που παλούκωσε, διέταξε να βράσουν έναν τσιγγάνο μαχαιροβγάλτη και υποχρέωσε τους ομοφύλους του να τον φάνε· έβαλε να ξεκοιλιάσουν μια έγκυο ερωμένη του για να δει το μέρος όπου μεγάλωνε ο καρπός του· στη διάρκεια ενός συμποσίου προσέφερε στους βογιάρους καραβίδες που είχαν τραφεί με τα μυαλά των συγγενών και φίλων τους· έκαιγε συστηματικά τους ζητιάνους και τους σακάτηδες της χώρας· υποχρέωνε μητέρες να φάνε τα παιδιά τους ψημένα και συζύγους να κάνουν το ίδιο με τα κομμένα στήθη των γυναικών τους. Ωστόσο, 20 χρόνια αργότερα, ένα άλλο φυλλάδιο που κυκλοφόρησε σε περιορισμένο αριθμό αντιτύπων διατεινόταν ότι ο Βλαντ Γ´, ο επιλεγόμενος και «Τσέπες» (Παλουκωτής) ή Δράκουλας, ήταν ένας αυστηρός αλλά δίκαιος ηγεμόνας, υπερασπιστής της χώρας του από τον τουρκικό ζυγό, ένας ηγέτης συνετός και φωτισμένος. Μάλιστα, ορισμένες πηγές τού αποδίδουν την υποκίνηση μιας εξέγερσης στη χώρα, της οποίας όμως ο απόηχος θάφτηκε κάτω από τις «παράδοξες φρικαλεότητες του δούκα της Τρανσυλβανίας Δράκουλα», όπως γράφει εν έτει 1580 ο γάλλος λόγιος Ζαν Μποντέν.
Παραδόξως, η μορφή του Βλαντ ξεχνιέται τους επόμενους αιώνες, για να «ανακαλυφθεί» ξανά τον 19ο αιώνα μέσα από το βιβλίο του Ιρλανδού Μπραμ Στόουκερ Δράκουλας (1897), όπου ο σκοτεινός κόμης των Καρπαθίων ξυπνάει από τον ανήσυχο ύπνο του για να κατακτήσει τη Βρετανική Αυτοκρατορία. Με την ανάπτυξη του κινηματογράφου μια σειρά έργα και ηθοποιοί - από τον «Νοσφεράτου» του Μουρνάου με τον Μαξ Σρεκ ως τον Μπέλα Λουγκόζι, τον Λον Τσάνεϊ Τζούνιορ, τον Κρίστοφερ Λι και τον Γκάρι Ολντμαν - θα αναβιώσουν τον μύθο του τρομερού βρικόλακα που ηδονιζόταν να πίνει το αίμα των εχθρών του και να ξεπλένει τα χέρια του σε αυτό.

Αιματοβαμμένο Πάσχα
Αν και ο βαμπιρισμός βρήκε πρόσφορο έδαφος και ρίζωσε στη λαϊκή παράδοση όχι μόνο της Ρουμανίας αλλά και της Ελλάδας, της Ουγγαρίας, της Σλοβακίας, της Βοημίας, της Μοραβίας, της Ουκρανίας και της Ρωσίας, ο Βλαντ Γ´ δεν είχε ανάγκη τέτοιου είδους μετενσάρκωση για να παγώσει το αίμα στις φλέβες των υπηκόων του. Ακόμη και χωρίς τον φοβερό, αιμοσταγή μύθο του, τα βεβαιωμένα κατορθώματά του στον χώρο της πολιτικής φτάνουν και περισσεύουν για να του εξασφαλίσουν τον χαρακτηρισμό του «διαβολικού». Τρεις φορές βασίλεψε στη Βλαχία και εξουσίασε τις τύχες του λαού της σε δύσκολες εποχές. Καθώς βρισκόταν σε αντιπαράθεση με τους ντόπιους ευγενείς, τους βογιάρους, που διαρκώς συνωμοτούσαν εναντίον του, αλλά και με όσους άλλους διεκδικούσαν τον θρόνο - ένα πολιτικό θρίλερ με αιματηρές συχνά προεκτάσεις -, έπρεπε όχι μόνο να φυλάγεται διαρκώς αλλά και να βρίσκεται πάντοτε ένα βήμα μπροστά τους. Οταν το 1456, ύστερα από 12 χρόνια ομηρείας στα χέρια των Τούρκων επιστρέφει στη Βλαχία για να διεκδικήσει τη θέση του βοεβόδα, ο Βλαντ είναι 26 ετών. Σύμφωνα με τη μαρτυρία του Νικολό ντι Μοντρούσα που τον γνώρισε προσωπικά, «δεν ήταν πολύ ψηλός, αλλά ρωμαλέος και δυνατός, με ύφος σκληρό και άγριο. Είχε μεγάλη και γαμψή μύτη με φαρδιά ρουθούνια, ενώ η επιδερμίδα του προσώπου του ήταν λεπτή και ελαφρώς κοκκινωπή. Οι πολύ μακριές βλεφαρίδες του πλαισίωναν δύο μάτια πράσινα και γουρλωτά, που τα μαύρα και πυκνά φρύδια τα έκαναν να δείχνουν απειλητικά. Το πρόσωπο και το πηγούνι του ήταν ξυρισμένα, αλλά είχε μουστάκι. Ενας λαιμός ταύρου ένωνε τον χοντρό σβέρκο με τους φαρδείς ώμους, πάνω στους οποίους έπεφταν μαύρα σγουρά μαλλιά».
Τρία χρόνια αργότερα ο Βλαντ βλέπει τη θέση του να αποδυναμώνεται και αποφασίζει να δράσει. Ετσι, την Κυριακή 25 Μαρτίου 1459 παραθέτει στο παλάτι της Τυργκοβίστε μεγάλο πασχαλινό συμπόσιο στους ευγενείς της περιοχής με τις οικογένειές τους, συνολικά 500 άτομα (αν και κάποιες πηγές κάνουν λόγο για 50 μόνο καλεσμένους) και τους παλουκώνει με την κατηγορία της προδοσίας. Σύμφωνα με μια άλλη εκδοχή των γεγονότων, ο Βλαντ κατηγορεί τους κατοίκους της πολιτείας ότι έθαψαν τον αδελφό του ζωντανό και αφού διατάξει να ανοίξουν τον τάφο βρίσκει το πτώμα του ξαπλωμένο μπρούμυτα. Θα παλουκώσει όλους τους ηλικιωμένους και τους νέους άνδρες, ενώ τις γυναίκες και τα παιδιά θα τους πάει στο κάστρο του να δουλεύουν για λογαριασμό του. Κανένας δεν θα βγει ζωντανός από τα εφιαλτικά και ανήλιαγα μπουντρούμια του.

Πηγή: Το Βήμα, ΒΙΚΙΠΑΙΔΕΙΑ

Δευτέρα 1 Αυγούστου 2011

Δρακόσπιτα της Νότιας Εύβοιας


Ευρύτερα γνωστά αρχαία μνημεία της Καρυστίας είναι τα Δρακόσπιτα. Αποτελούν μία ομάδα εικοσιτριών λίθινων μνημειακών κατασκευών, τετράγωνης ή κυρίως ορθογώνιας κάτοψης. Καλύτερα σωζόμενα είναι το Δρακόσπιτο στην κορυφή του όρους Όχη (διαστάσεις: 12,40 x 7,63 μ.) στα βόρεια της Καρύστου και το συγκρότημα Πάλλη – Λάκκα στα Στύρα (Δρακόσπιτο Α – βόρειο: 12,40 x 6,20 μ., Δρακόσπιτο Β – νότιο: 12,40 x 6,20 μ., Δρακόσπιτο Γ – ανατολικό: 6,15 x 6,15 μ.). Άλλα Δρακόσπιτα έχουν εντοπισθεί στις ορεινές περιοχές γύρω από τα Στύρα, όπως στις θέσεις Λιμικό (διαστάσεις: 7,65 x 6,25 μ.), Ίλκιζες (Δρακόσπιτο Α: 11,40 x 5,70 μ., Δρακόσπιτο Β: 6,20 x 5,80 μ.), Κούρθεα (Δρακόσπιτο Α: 5,95 x 5,85 μ., Δρακόσπιτο Β: 4,60 x 4,60 μ.), Αμινού, αλλά και χαμηλότερα στο Νημποριό (Πύργος Νημποριού: 7,40 x 6,50 μ.), και στη θέση Βίγκλια στη Λεύκα Νέων Στύρων και αλλού. Το κτίριο στο Νημποριό αποτελεί έναν τυπικό πύργο ελληνιστικών χρόνων και συσχετίζεται με τα παρακείμενα αρχαία λατομεία. Δύο Δρακόσπιτα έχουν εντοπισθεί στην κεντρική Εύβοια, στο όρος Δίρφη και κοντά στο Βατώντα.
Κοινά χαρακτηριστικά των Δρακόσπιτων αποτελούν η απόκρημνη και εποπτική θέση, στην οποία έχουν κατασκευασθεί, οι κατασκευαστικές λεπτομέρειες της μεγαλιθικής τοιχοποιίας και της εισόδου τους και κυρίως ο τρόπος στέγασης τους, κατά το εκφορικό σύστημα: μεγάλες βαριές πλάκες σχιστόλιθου συγκλίνουν σε στρώσεις από δύο αντικρινούς τοίχους. Η κάθε στρώση πλακών εξέχει λίγο περισσότερο από την αμέσως κατώτερη της, έτσι ώστε να επιτευχθεί η δημιουργία μίας πυραμιδωτής στέγης. Οι τοίχοι των Δρακόσπιτων είναι κατασκευασμένοι κατά μεγάλο μέρος κατά το ψευδοϊσόδομο ορθογώνιο ή τραπεζιόσχημο σύστημα, αλλά σε άλλα έχει χρησιμοποιηθεί και αργολιθοδομή. Άλλα αρχιτεκτονικά στοιχεία που απαντώνται στα περισσότερα από αυτά τα κτίσματα είναι οι μονολιθικές παραστάδες της εισόδου και το μονολιθικό ανώφλι με το κουφιστικό χώρο πάνω από αυτό, οι κόγχες και τα λίθινα ράφια που διασώζονται στο εσωτερικό ορισμένων ως προεξοχή ενός τοίχου. Τέλος, το Δρακόσπιτο της Όχης διασώζει ανοίγματα παραθύρων. Οι διαστάσεις των δρακόσπιτων κυμαίνονται περίπου από 5 ως 13 μ.
Έχει διατυπωθεί πλήθος θεωριών για τη χρήση, το σκοπό, την κατασκευή και τη χρονολόγηση των Δρακόσπιτων. Αναφέρουμε ενδεικτικά ότι ειδικά το Δρακόσπιτο της Όχης έχει θεωρηθεί αρχαίο ιερό αφιερωμένο στη λατρεία του Δία και της Ήρας, φρυκτωρία, φυλάκιο, καταφύγιο λατόμων και κατοικία ρωμαϊκού στρατιωτικού αποσπάσματος που φρουρούσε τα λατομεία και έχει χρονολογηθεί από τον 6ο έως τον 2ο – 1ο αιώνα π.Χ. Ακόμη, το Δρακόσπιτο της Όχης, όπως και το συγκρότημα Πάλλη – Λάκκα στα Στύρα έχουν θεωρηθεί αποθήκες και ιερά που κατασκευάστηκαν από Κάρες σκλάβους που εργάζονταν στα λατομεία του καρύστιου λίθου κατά την ύστερη ελληνιστική και πρώιμη ρωμαϊκή περίοδο.
Κατά την ανασκαφή του καθηγητή Ν. Μουτσόπουλου στο Δρακόσπιτο της Όχης, μεταξύ άλλων, βρέθηκε πλήθος μελαμβαφών μονωτών κυπέλλων, σε επίπεδο κάτω από το δάπεδο του κτιρίου. Τα κύπελλα εντοπίσθηκαν συσσωρευμένα και αναποδογυρισμένα. Ορισμένα ευρήματα από την ανασκαφή του Ν. Μουτσόπουλου στο χώρο του επιβλητικού Δρακόσπιτου της Όχης είναι αρχαϊκά, ενώ άλλα είναι ρωμαϊκά, πράγμα που δείχνει τη μεγάλη διάρκεια χρήσης της θέσης αυτής.
Πλούσιο λαογραφικό στοιχείο για τα Δρακόσπιτα, αποθησαυρισμένο από το Ν. Πολίτη, αποτελούν οι τοπικοί θρύλοι για το Δράκο που κατοικούσε στο Δρακόσπιτο της Όχης και αποτελούσε φόβητρο για την περιοχή.



Πηγή: odysseus.culture.gr

Πιστεύουν ότι βρήκαν τη Χαμένη Ατλαντίδα

 Αμερικανοί επιστήμονες ισχυρίζονται ότι εντόπισαν τη θέση της χαμένης πόλης Ατλαντίδα, την οποία είχε καταπιεί τσουνάμι, πριν από χιλιάδες χρόνια. Αν όντως τα ευρήματα είναι η Ατλαντίδα τότε ο Πλάτωνας είχε δίκιο.
Σύμφωνα με τους επιστήμονες, η Ατλαντίδα για την οποία έχει κάνει αναφορά ο Πλάτωνας, ήταν τελικά εκεί που σήμερα βρίσκεται ο μεγαλύτερος βαλτότοπος της Ευρώπης, στη νότια Ισπανία.“Αυτή είναι η δύναμη των τσουνάμι” δήλωσε ο αρχαιολόγος Ρ. Φρόιντ στο Reuters. “Παρόλο που είναι δύσκολο να το συλλάβουμε το κύμα αυτό μπορεί να φτάσει μέχρι και 60 μίλια μέσα στη στεριά. Αυτό έγινε και εδώ” αναφέρει ο ερευνητής του πανεπιστημίου του Χάρτφονρτ, ο οποίος με την ομάδα του ψάχνει εδώ και χρόνια την πραγματική θέση της Ατλαντίδας.
Για τις έρευνες, η ομάδα χρησιμοποίησε δορυφορικές φωτογραφίες που θεωρούν ότι μπορεί να δείχνουν την βυθισμένη πόλη και την εντοπίζουν βόρεια του Κάδιθ στην Ισπανία. Συγκεκριμένα ισχυρίζονται ότι η Ατλαντίδα βρίσκεται θαμμένη στον πυθμένα του βάλτου της Δόνα Άνα. Για την εξερεύνηση της περιοχής, οι επιστήμονες χρησιμοποίησαν ραντάρ, ψηφιακούς χάρτες και υποβρύχιο εξοπλισμό. Ο Φροιντ έχει βρει επίσης στην περιοχή πόλεις - “μνημεία”, δηλαδή πόλεις που θεωρεί ότι πρόσφυγες από την Ατλαντίδα έχτισαν σε ανάμνηση της κατεστραμμένης πατρίδας τους. Σημειώνεται ότι ο Έλληνας φιλόσοφος Πλάτωνας έγραψε για την Ατλαντίδα πριν από 2.600 χρόνια. Την περιέγραψε ως ένα νησί μπροστά πριν τις “Στήλες του Ηρακλέους”, το όνομα με το οποίο ήταν γνωστά τα Στενά του Γιβραλτάρ στον αρχαίο κόσμο.Ο “μύθος της Ατλαντίδας” είναι μία από τις πιο συναρπαστικές ιστορίες που έχουν απασχολήσει την επιστήμη της αρχαιολογίας. Η μόνη αναφορά για την πόλη μας δίνεται από τον Πλάτωνα ο οποίος αναφέρει ότι η πόλη “σε μία μόνο ημέρα και νύχτα... εξαφανίστηκε μέσα στα βάθη της θάλασσας”. Ο Πλάτωνας είχε πει επίσης ότι η Ατλαντίδα βρίσκεται απέναντι από την πόλη της "Γκαντάρα", το αρχαίο όνομα του σημερινού Κάδιθ. Τα ευρήματα της έρευνας θα παρουσιαστούν στο National Geographic Channel στην εκπομπή “Αναζητώντας την Ατλαντίδα”.Το ντοκιμαντέρ “ταξιδεύει” στην Τουρκία καθώς επίσης και σε Κρήτη και Σαντορίνη πριν καταλήξει στη νότια Ισπανία, πέρα από το Γιβραλτάρ. Εδώ έχουμε εικόνα από υποβρύχιες έρευνες που μας δείχνουν σχηματισμούς φτιαγμένους από ανθρώπινο χέρι, που χρονολογούνται στον Αιώνα του Χαλκού.Εκεί, στο Δέλτα του ποταμού Γουαδαλκιβίρ, οι επιστήμονες μας δείχνουν τα απομεινάρια μίας πόλης κτισμένης σε βαθμίδες.Το πιο συναρπαστικό σημείο του ντοκιμαντέρ είναι όταν η κάμερα δείχνει το πιο ενδιαφέρον εύρημα που έχει να κάνει με την Ατλαντίδα: Πάνω σε πέτρα είναι χαραγμένη η μορφή ενός πολεμιστή που “φυλάει” την είσοδο της πόλης.


Πηγή: Έρρωσο